Τα παιδιά της Θέτιδος

Το πρόσωπό μου είναι ανέκφραστο,

Μια σταγόνα σκάει στη μύτη, διαλύεται.
Νιώθω λίγη δροσιά να ξαπλώνει στο μάγουλο,
Μυρίζω γη φρεσκοποτισμένη από βροχή.
Η καρδιά μου, η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα,
Ο παλμός, ο χτύπος ταξιδεύει σε όλο το σώμα
Κι ένας κόμπος στο στομάχι σφίγγεται πιο πολύ.

Πεθαίνω, λέει μια φωνή μέσα μου σιγανή

Γεννιέμαι, λέει μια άλλη πιο απαλή.

Το σκοτάδι στα μάτια μου διαλύεται σιγά σιγά
Χέρια με τραβούν γυμνό έξω από αυτό
Πνίγομαι, Μητέρα πνίγομαι , πεθαίνω
Ένας πόνος μού σφίγγει στο στήθος την καρδιά,
Πεθαίνω , λέει μια φωνή μέσα μου σιγανή
Καθώς οι χτύποι σταματούν, ο παλμός χάνεται.
Σιγή .
Θαμπό φως.
Τα πνευμόνια συρρικνώνονται για ύστατη φορά
Και μετά με έναν βρόντο τινάζεται το σώμα
Το στέρνο ανυψώνεται εκατοστά πιο πάνω
Και το στόμα μου αφήνει μια μεγάλη κραυγή,
Το πρώτο κλάμα, το πρώτο δάκρυ.
Μυρίζω γη φρεσκοποτισμένη από τη βροχή.
Γεννιέσαι , μου λέει μια απαλή φωνή μέσα μου.

Κι όμως, απαντάει μια άλλη….