Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Θλιμμένος πρίγκιπας





Σε φρόντισαν,
Σε έντυσαν επιμελώς
Θλιμμένο πρίγκιπα,
Λοξό χαμόγελο
Σε σιδερωμένη άσπρη τσόχα,
Κάπου σε ένα βασίλειο
Ξαγρυπνάς τα βράδια
Δήθεν για γκόμενα
Χαμένη σε κάστρα και δράκους.
Οι στίχοι σου θαρρείς
Είναι τα πύρινα βέλη,
Για τη λευτεριά της,
Για τα όνειρά της,
Για τα βυζιά της.
Βρίζεις τη μούσα σου
Που το παίζει σκιά
Κι όλο λες
Θα ξεκινήσω αύριο χάραμα,
Θα σκοτώσω τον δράκο,
Το κεφάλι του
Θα κοσμεί το δόρυ μου,
Αυτή πισωκάπουλα
Θα στενάζει φχαριστημένη
Και οι σπόροι, τα παιδιά μου,
Θα φυτρώνουν στη γη,
Στο διάβα μου, αντρειωμένα.


Τα μάτια δακρύζουν,
Οι βροχές της πόλης
Μελαγχολούν
Κι ίσως σκοτώνουν, όπως
Βέλη από τον ουρανό.
Το πλήθος ψωνίζει γιορτινά
Στους δρόμους.
Γιατί στα μάτια μου
Μοιάζουν όλα με άτακτη φυγή.
Κόσμος άλλος φανταστικός
Πάνω στον κόσμο,
Η γυναίκα φωνάζει από μέσα
Μια υποχρέωση πάλι.
Είχες ξανθιές μπούκλες
Και λιακάδα στο βλέμμα
Και τώρα βγάζεις φωτιές
Από το στόμα.
Η πριγκίπισσα είναι ο δράκος
Καλέ μου,
Τάχα στο μαρτυράει
Η καρδιά.


Οι μοίρες μαζεύονται σκοτεινές
Γύρω από το σώμα σου,
Σε τυλίγουν,
Από παιδί κουβάλαγες σιωπές,
Τις λάμιες που οι άλλοι
Φώναζαν Ευχές,
Σε φρόντισαν,
Σε έντυσαν επιμελώς
Θλιμμένο πρίγκιπα,
Λοξό χαμόγελο
Σε σιδερωμένη άσπρη τσόχα,
Κάπου σε ένα βασίλειο
Κάπου σε μια πόλη …






Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Σχεδόν νιώθω τα μαλλιά σου Μάρτζι







Είμαστε όλοι ανάποδα κρεμασμένοι κάτω από την 

Επιφάνεια μιας θάλασσας, έλεγε ο Sailor,

Τα φύκια σφίγγουν ελάχιστα τις πράσινες θηλιές

Γύρω από το λαιμό μας,

Γύρω από τα πόδια μας,

Και τα κύματα μάς βαράνε σαν πλήκτρα πιάνου

Σε ένα μικρό Campanella.



Μάρτζι δεν βλέπω τα μάτια σου, δεν νιώθω

Τα μαλλιά σου στο στέρνο μου -

Τι είναι αυτό το κρύο που έπεσε στο κρεβάτι μας,

Ξαγρυπνούμε σαν να έχουμε

Ένα νεκρό σώμα ανάμεσά μας - ίσως την αλήθεια,

Ίσως τα αστέρια,

Ίσως την ελπίδα.

Την άκουσες; Μία φυσητήρας μόλις πέρασε

Δίπλα μας. 




Μάρτζι, ξέρω κρέμεσαι κοντά μου κι εσύ

Σε αυτή την κάργια θάλασσα.

Ο πιανίστας παίζει τα τελευταία πλήκτρα βαριά,

Τα σκοτώνει ένα ένα.

Η μουσική αυτή είναι από την Παράδεισο, λες,

Και στο σώμα μου

Κούρνιασαν όλα τα ναυάγια μιας αστικής ζωής.



Τι μαγευτικό που είναι στο τέλος του

Το μικρό κουδούνι,

Σχεδόν μού έρχεται να χορέψω γύρω από το δεμένο

Ανάποδα σώμα μου .

Σχεδόν νιώθω τα μαλλιά σου Μάρτζι,

Σχεδόν…




Στον φίλο μου τον Sailor