Ανατροπή

Το χτες ήρθε και ρώτησε που είναι το αύριο με ύφος πολύ εκνευρισμένο . Δυσκολεύτηκα να απαντήσω , σάστισα κι εγώ , ένα τσιγάρο δεν υπάρχει εδώ γύρω , μήτε εκείνο το πακέτο που είχα σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη σαν αρχαίο μνημείο αλλοτινών μεγαλείων . Κοίταξα τα άδεια μπουκάλια από μπύρες , κυρίως Bud ,  κι αυτά σκονισμένα περασμένα φοιτητικά χρόνια που ξεμένουν στοιχειωμένα σε μπουκάλια άδεια . Η προσπάθεια του ανθρώπου να συγκρατήσει εγωιστικά τον χρόνο , να τον δαμάσει , να τον κάνει το μπολερό του σε μια ανέλπιδη μάχη προς το τέλος.

Το χτες ρώτησε που είναι το αύριο και δεν είχα τι να του απαντήσω , του λέω να ρώτα εκείνον τον ασπρομάλλη δημοσιογράφο στην TV που τα ξέρει όλα , αυτόν με τα γυαλιά και το στόμα ξεχειλωμένο μουνί , το όνομά του θυμίζει υποκρισία σε ξένη γλώσσα. Του λέω να ρώτα εκείνον τον χοντρό πολιτικό που βαφτίζει λαΪκισμό την απλή πραγματικότητα , που γελάει όλη την ώρα και η καλοφαγομένη κοιλιά του σέρνεται σαν γιγάντια αμοιβάδα πάνω στο τραπέζι . Ρώτα την τυχοδιώκτρια πιο δίπλα τους που για αυτή ο θεσμός που ζει είναι η κληρονομούμενη ανοησία , γιατί το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει και γιατί όλα εν τέλει είναι θέμα εγωισμού και φιλοδοξίας .

Ρώτα εμένα τέλος γιατί ακόμα δεν έχω σηκωθεί από αυτόν τον καναπέ και να φυτέψω μια σφαίρα από κραυγές στο σύστημα , ρώτα τους άλλους γιατί παραμένουν ακόμα σιωπηλοί . Γιατί σιωπούν ακόμα.

Το χτες λέει οι καιροί είναι δύσκολοι , οι δαίμονες γύρισαν και διψούν για αίμα , ίσως το αύριο μού πει κάτι, λέει , μα το αύριο λείπει , κάπου χάθηκε , το ψάχνω παντού .

Ξέρω , λέω , φαντάζομαι ..

Από ιστορίες φαντασμάτων , εκείνων των σκιών που μιλάνε μεταξύ τους ψιθυριστά στο σκοτάδι , από τις ιστορίες τους άκουσα νύχτες μετά για το χτες και την αναζήτησή του . Γέλαγαν κάπως πικρά , σαν εκείνο το γέλιο που είναι κλάμα στην ουσία , στην καρδιά του μέσα είναι δάκρυ , ίσως το πιο βαρύ από όλα , το πιο μαύρο από όλα . Πλησίασα σιγά σιγά , πλησίασα το δωμάτιο το άδειο του σπιτιού μου , δεν άνοιξα το φως μόνο έστησα αυτί να ακούσω τι λένε οι σκιές .

Το χτες  λοιπόν γύρισε τον κόσμο , δεν βρήκε το αύριο , πήγε στο φεγγάρι και στη φωτεινή και στη σκοτεινή πλευρά του , αλλά τίποτα , πήγε στον κόκκινο Άρη αλλά ούτε κει βρήκε το αύριο , καθώς τραβούσε προς το μάτι του Δία  μια λάμψη από τη Γη το έκανε να γυρίσει πίσω . Το χτες προσγειώθηκε με δύναμη σε ένα δάσος κάπου στο βορρά , στην πορεία του τη ξέφρενη πήραν φωτιά τα δέντρα γύρω του , άνοιξε δρόμο από στάχτη , αλλά το χιόνι περιόρισε την καταστροφή .

Εκεί πίσω από ένα μεγάλο βράχο άκουσε το αύριο να του μιλά , γνώριζε τη φωνή του, αδέρφια από καταβολής στιγμών , πλησίασε αργά και πήγε πίσω από το βράχο . Η φωνή του κάνει εδώ μπροστά σου στέκομαι χτες  και το χτες τρομαγμένο ρίγησε και έπεσε στη γη ξέπνοο .

Γιατί τι είδε ?, ρώτησε μια σκιά δίπλα στο κρεβάτι .

Είδε έναν καθρέπτη και μέσα τον εαυτό του , απάντησε μια άλλη.