Σχεδόν νιώθω τα μαλλιά σου Μάρτζι

Είμαστε όλοι ανάποδα κρεμασμένοι κάτω από την 

Επιφάνεια μιας θάλασσας, έλεγε ο Sailor,

Τα φύκια σφίγγουν ελάχιστα τις πράσινες θηλιές

Γύρω από το λαιμό μας,

Γύρω από τα πόδια μας,

Και τα κύματα μάς βαράνε σαν πλήκτρα πιάνου

Σε ένα μικρό Campanella.

Μάρτζι δεν βλέπω τα μάτια σου, δεν νιώθω

Τα μαλλιά σου στο στέρνο μου -

Τι είναι αυτό το κρύο που έπεσε στο κρεβάτι μας,

Ξαγρυπνούμε σαν να έχουμε

Ένα νεκρό σώμα ανάμεσά μας - ίσως την αλήθεια,

Ίσως τα αστέρια,

Ίσως την ελπίδα.

Την άκουσες; Μία φυσητήρας μόλις πέρασε

Δίπλα μας. 

Μάρτζι, ξέρω κρέμεσαι κοντά μου κι εσύ

Σε αυτή την κάργια θάλασσα.

Ο πιανίστας παίζει τα τελευταία πλήκτρα βαριά,

Τα σκοτώνει ένα ένα.

Η μουσική αυτή είναι από την Παράδεισο, λες,

Και στο σώμα μου

Κούρνιασαν όλα τα ναυάγια μιας αστικής ζωής.

Τι μαγευτικό που είναι στο τέλος του

Το μικρό κουδούνι,

Σχεδόν μού έρχεται να χορέψω γύρω από το δεμένο

Ανάποδα σώμα μου .

Σχεδόν νιώθω τα μαλλιά σου Μάρτζι,

Σχεδόν…

Στον φίλο μου τον Sailor