Σου ψιθυρίζω «μη φοβάσαι»

Δεν στο είπα χτες,

Είδα πως δάκρυσες.
Οι νύχτες πέφτανε νεκρές
Από σφαίρες παιδιών
Και στα πόδια μας
Γνέφανε οι κολασμένοι
Να πέσουμε στη φωτιά.
Η πόλη έλιωσε σαν κερί
Έξω απ’το παράθυρό μας,
Μωρό μου δεν είναι για μας,
Μου είπες, αυτοί οι καιροί.
Ο κόσμος έλιωσε σαν κερί
Έξω απ’το παράθυρό μας.

Έρχομαι στο κρεβάτι
Κοιμάσαι ,σού ψιθυρίζω
Μη φοβάσαι ,
Μικρός έγραφα στίχους
Σε μια ηλιόλουστη αυλή,
Θυμάμαι το δέντρο,
Οι ρίζες του έσκαβαν τη γη.

Χαμογέλασες στον ύπνο σου,
Οι εφιάλτες κυλούν στον Άδη
Και οι κολασμένοι σωπαίνουν.
Η πόλη παίρνει τη μορφή της πάλι.
Καθώς η αυγή ξημερώνει ,
Ένα δάκρυ σου , μου λέει
Καλημέρα …

Στην Ι.