Λέγανε τα παιδιά – οι φίλοι μου παλιά -
Βγες Ηλία το κρυφτό τελείωσε πια .
Τώρα βλέπω ανθρώπους γύρω μου,
Το Ξύλινο Καφέ είναι γεμάτο,
Δύο μεγάλα τζάκια καίνε στη μέση,
Ρωτάω την κοπέλα μου κάτι,
Κοιτάει κάτω τη θάλασσα , δεν ακούει.
Περνάει άλλος ένας γνωστός,
Με χαιρετάει , εύχεται καλή χρονιά
Κάποιος πιο πέρα του φωνάζει ΄΄γειά!’’.
Θέλω ένα τσιγάρο , στο μυαλό μου
Ήδη καπνίζω ένα εκεί κάτω στην παραλία,
Τα κύματα χτυπάνε τα ακριβά μου
Μαύρα σκαρπίνια , και η γραβάτα μου
Πλέει προς τα πίσω, άλυτη, ίδιο μπολερό
Αποτυχημένης Γαλλικής Επανάστασης
Σε ένα δεύτερο Παρίσι κάπου μέσα
Στη ψυχή μου .Στοπ.
Η γυναίκα μου κάτι με ρωτάει .
Χωρίς να ακούσω απαντάω ναι,
Μου χαμογελάει, το ζευγάρι δίπλα μας
Χαμογελάει, ο σερβιτόρος χαμογελάει,
Ο φανταστικός εαυτός μου, εκεί κάτω
Στην μανιασμένη παραλία, γυρνάει
Και μού χαμογελάει. Στοπ.
Είναι όλα τόσο τρομαχτικά απλά ∙
Μέσα στη ζεστασιά αυτής της φωτιάς,
Μοιάζει το μαζεμένο πλήθος μνημόσυνο,
Για τα καλοκαίρια της ζωής μου
Μέσα στη δίνη του χειμώνα.
Και ο λαιμός της φωτιάς, δίδυμη αδερφή
Μιας κάργιας γκόμενας που αγάπησα,
Χιλιάδες χρόνια πριν σε ένα ξύλινο καφέ
Στους πρόποδες μιας θάλασσας
Από ασημένιες κλωστές .
απλα υπεροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήμνημες αλμυρας ξυπνησαν!
καλη συνεχεια φιλια πολλα...
lady ,ξεκίνησα να να απαντώ στα όμορφα και εύστοχα σχόλιά σου , είχα γράψει 3 παραγράφους με θεωρίες μου κι αναλύσεις πάνω σε αυτά που είπες για Γαλλία και Ρωσία , αλλά ο υπολογιστής έσβησε απότομα κι έτσι χάθηκαν όλα εκείνα τα ωραία μου . Σηκώθηκα νευριασμένος , έκανα καφέ , έφαγα κάτι και να κάθομαι πάλι και σου γράφω .
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κόσμος είναι κάλπικος σε μεγάλο ποσοστό , αυτή είναι η λέξη που ψάχνεις στον πετροπόλεμό σου με τα βαμπίρ και τα ζόμπι. Στην υπέροχη ταινία που μου προτείνεις , εγώ σου αντιπροτείνω τον ΄΄Φύλακα στη σίκαλη '' , εαν δεν το έχεις διαβάσει ήδη .
Σου προτείνω και τον Καπετάνιο του Μπουκόφσκι που έχει κόψει αλυσίδα και το πλοίο βρίσκεται στα χέρια των ναυτών.
Ισως κατάλαβες και ποια είναι η προτίμηση μου στη λογοτεχνία .
Η Γαλλία έχει το μεθυστικό άρωμα ενός καφέ , αλλά μόλις η μέρα προχωρά εσύ τον ξεχνάς . Η Ρωσία όπως και η Γερμανία , συμφωνώντας με αυτά που είπες, είναι κομμάτι βαριές και ολίγον τι ολοκληρωτικά αχώνευτες , αυστηρά πειθαρχημένες σε ένας είδος αυτομαστιγώματος του νου.
Η αμερικανική Beat γενιά λοιπόν και τα παρακλάδια της με ενδιαφέρει , με γοητεύει . Έστω κι αν στην πορεία προέκυψαν διάφοροι κάλπικοι κι εκεί, δήθεν τάδε συγγραφείς παρακμιακοί..
Δίπλα της είναι η αγγλική η οποία με την ατμόσφαιρά της , το φλέγμα της , τον κυνισμό της , ακόμα και σε φανταστικές ιστορίες περιγράφει ρεαλιστικά τα πάθη του ανθρώπου, τους φόβους του μ το σκοτεινό αλλά και φωτεινό χαρακτήρα του.
Η ελληνική πλευρά τώρα , θεωρώ ότι είναι κάτι σαν το νερό που σε βαφτίζει στην παγκόσμια λογοτεχνία - δεν είμαι μονόφθαλμος εθνικιστής - αλλά όπως και να το κάνω με αγγίζουν κείμενα γραμμένα στη γλώσσα που σκέφτομαι , για τον τόπο που ζω , για ανθρώπους που ζήσαν εδώ πριν από μένα - να πχ σε αυτό τον πλάτανο που πίνω καφέ, στη σκιά του έγραφε πριν 100 χρόνια εκείνος ο τύπος , είχε κι αυτός φόβους , αγωνίες , πάθη , ελπίδες.
Δεν χρειάζεται να αναφέρω ονόματα , ας πούμε ότι η δική μου Χρυσή Εποχή της ελληνικής λογοτεχνίας και διανόησης μπορεί άνετα να αφορά και το πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα .
Γιατί μέσα στις φωτιές του κόσμου , αυτοί οι άνθρωποι μίλησαν αληθινά - μάλλον αυθεντικά για τους φόβους τους , ο πόνος από τα γεγονότα της ιστορίας πέρασε στο χαρτί τους και μετέπειτα ξεπήδησε πάλι στην Ιστορία . Ο πόνος , η αγωνία και η ελπίδα .
Ο καφές τελειώνει και πεινάω πάλι :)
Σε ευχαριστώ για τα πολύτιμα σχόλια σου , δεν χάνομαι , απλά επαγγελματικοί λόγοι σακατεύουν συχνά το χρόνο μου.. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα
Ηλίας Δεσύλλας
Kαλημέρα Εύη !!Ευχαριστώ κι ελπίζω οι μνήμες από αλμύρα να είναι ευχάριστες !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή