Κλικ

Η ποιήτρια έβαλε δυο στίχους Ελύτη

Κι από κάτω ένα τραγούδι του Χατζηγιάννη.
Ένας άλλος καταξιωμένος συγγραφεύς
Έβαλε στη σελίδα του έτσι ακέραια αντιγραφή
Τη σφαγή της κοπέλας στην Καστοριά
Έτσι ζουμερή ζουμερή σάλτσα κόκκινη
Σοταρισμένη σε λάδι κίτρινου τύπου.
Ξέρει τι κάνει ο συγγραφεύς , κυνηγάει κλικς
Αυτοαυνανίζεται με τα κλικς ,γαμάει γυναίκες
Που γουστάρουν τύπους με πολλά κλικς.
Φοράει κασκολάκια και φουλάρια,
Στήνεται με ύφος δίπλα σε τζάκια ,
Είναι συγγραφέας , είναι ποιητής , είναι κλικ.
Η άλλη γράφει για παιδάκια Αφρικής
Και ανεβάζει φωτογραφίες με πισίνες κυριλέ
Με κοσμήματα χρυσά στο λαιμό,
Φορέματα κολλητά , κώλους , χείλη , βυζιά
Παρίσια , Νέες Υόρκες , σαλόνια , δείπνα .
Αγόρασε το βιβλίο μου,λέει για αγάπη παλιά
Και ναι πιστεύω στην ανθρωπιά, στη σελήνη
Στα ταξιδιάρικα σε ουτοπίες πουλιά. Κλικ.
Πάω για ύπνο πιτσουνάκια μου. Κλικ.

Όλος αυτός ο συφερτός με εξοργίζει ,
Νομίζει ότι περνάει σαν εκείνον τον βασιλιά,
Νομίζει ότι φοράει εξαίσια λεπτά ρούχα,
Μα ο ηλίθιος είναι γυμνός και τον βλέπω.
Οι κόλακες γύρω μου τον χειροκροτούν
Στην πλατεία της πόλης στήνουν ήδη την πυρά
Το πλήθος ουρλιάζει εκστατικό καθώς
Μια γυναίκα σέρνουν προς τα κει απ’τα μαλλιά
Είναι η Αλήθεια , μου λέει ψιθυριστά
Ένας δαίμονας στο αυτί .

Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι θάλασσες.
Έχει χιόνια στη σελήνη, ρώταγες παλιά.
Άγγελε, τείνω να πάψω να πιστεύω.
Ζούμε στην πιο παρανοϊκή εποχή μετά τους
Tελευταίους παγετώνες στο φεγγάρι .

Ο δαίμονας χαμογελάει στο αυτί μου ειρωνικά
Είσαι και συ γυμνός, το ξέρεις ?, μου λέει .

Κλικ .