Να σιάξω λίγο τα μαλλιά μου

Ανεβαίνω στη σκάλα να ανάψω το κερί

Και κείνο κλαίει σαν κουρδισμένο παλιό

Ρολόι – από κείνα που έβλεπες σε θολές,

Αληθινές και μη, εικόνες παιδικές μιας

Επίσκεψης

Σε καμιά θειας το σπίτι,

Εκείνη να αργοπεθαίνει και να μυρίζει

Ναφθαλίνη και μέντα,

Η μασέλα της να αναμασάει την αλφαβήτα

Και τα σάλια της να σε ραντίζουν ευχές.

Και να μην μπορείς να σκουπιστείς γιατί

Δεν ήταν ευγενικό .

Ξεστραβώνομαι πάνω από τόμους γεμάτους

Αρρώστιες, αίτια, συμπτώματα και πόνο,

Δεν με κουράζει η πορεία που διάλεξα,

Αντιθέτως το φως είναι λιγοστό

Και τα κεριά δεν βοηθάνε καθόλου.

Θέλω πολύ να σιάξω λίγο τα μαλλιά μου

Να σκουπίσω μπροστά τους το πρόσωπό μου

Μα δεν είναι καθόλου ευγενικό.