Φανήκαμε δειλοί,
Οι γέροι άπλωσαν τρεμάμενο το χέρι
Και ψιθύρισαν σωπάστε!
Όσοι νέοι είχαμε μείνει,
Όσοι δεν είχαμε φύγει βροντοχτυπώντας την πόρτα,
Όσοι νέοι μείναμε,
Ήμασταν λίγοι
Και υπομείναμε
Την σάπια μυρωδιά του ιδρώτα,
Του κατουρλιού,
Του φόβου των γέρων,
Καθώς οι παρθένες μέρες του μέλλοντός μας
Ταΐζονταν θυσία στο Τέρας,
Τον σύγχρονο Μινώταυρο
Που φόραγε κοστούμι και έκανε στατιστικές
Και έπινε το αίμα μας -
Ηττηθήκαμε
Και αύριο θα λέμε στα παιδιά μας
Ιστορίες δειλίας,
Ιστορίες μικρότητας,
Για μικρούς ανθρώπους.
Και δειλούς λαούς.
Πολύ ενδιαφέρον! Ειδικά αν πρόκειται για την απααισιόδοξη προοπτική, μιας και οι λαοί έχουν στα χέρια τους την ευκαιρία να μη χαρακτηριστούν ποτέ δειλοί και μιας και οι άνθρωποι έχουν την επιλογή να μη φύγουν, αλλά να μείνουν και να παλέψουν.. Ίσως το απαιδιόδοξο σενάριο να προκαλεί σκέψεις ικανές να κινήσουν ανθρώπους και λαούς στη δράση.
ΑπάντησηΔιαγραφή