Το έθιμο

Θα έρθει, μην ανησυχείς θα έρθει…Πάντα έτσι δεν γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις? Είναι το έθιμο ξέρεις.

Ναι ναι ξέρω, είναι το έθιμο, είπε σιγανά σαν να προσπαθούσε να τον ακούσει μόνο ο εαυτός του που είχε αρχίσει να ανησυχεί.

Οι καλεσμένοι ήταν κι αυτοί λίγο μουδιασμένοι, έβλεπες την ανησυχία τους στα μάτια, έστω κι αν προσπαθούσαν να την κρύψουν με αδέξιες κινήσεις, σαχλοανέκδοτα και πολιτικούς σχολιασμούς.

Το βλέμμα του πήγε στην μπομπονιέρα που κράταγε ένα παχουλό παρανυφάκι, έπαιζε με την μπλε κορδέλα που τύλιγε τα κουφέτα μες στο δίχτυ, ξαφνικά το μικρό έβγαλε μια στριγκιά φωνή πόνου και η μπομπονιέρα έπεσε κάτω ανοίγοντας και χύνοντας το περιεχόμενό της στο τσιμέντο.

Σφήκα ! Με τσίμπησε σφήκα, ούρλιαζε, καθώς ήδη ένα πρήξιμο και μια κοκκινίλα έκαναν την εμφάνισή τους στο αριστερό μάγουλο.

Η μητέρα της την πλησίασε τρομαγμένη την πήρε αγκαλιά και τράβηξαν προς το αμάξι ή προς ένα γειτονικό σπίτι, κάπου τέλοσπάντων, έξω από το οπτικό του πεδίο, ένας άντρας έβαζε βρεγμένο μαντήλι και καθάριζε το μάγουλο της μικρής.

Κακό σημάδι, μονολόγησε ψιθυριστά πάλι.

Τι είπες? τον ρώτησε ο κολλητός του.

Τίποτα Γιάννη, απλά αργεί πολύ η Μ.

Σου είπα είναι μες στο πρόγραμμα αυτά, μην αγχώνεσαι.

Ναι το πρόγραμμα... είπε αργά.

Ο πεθερός μίλαγε κάπου πιο πέρα με την πεθερά, ρίχνοντας λοξές ματιές μία προς τα ρολόγια τους και μία προς αυτόν, ήταν ο γαμπρός σαν ένα δύστυχο σκιάχτρο στη μέση ενός χωραφιού, δίχως σπαρτά, δίχως πουλιά να διώξει, μόνο ο καλοκαιρινός ήλιος τον έκαιγε ανελέητα.

Οι γονείς μου, τους είδες? , ρώτησε τον φίλο του.

Ναι, είπαν μπαίνουν λίγο μέσα στην εκκλησία, έχει πολλή ζέστη έξω, την ξέρεις τη μάνα σου δεν αντέχει…

Η Μ. του είχε πει σε αγαπώ έτσι ξαφνικά όπως την είχε γνωρίσει στην βιβλιοθήκη 5 χρόνια πριν. Είχαν ξεκαθαρίσει στην αρχή, όχι σχέσεις και τέτοια, απλά να περνάνε καλά, εκείνη ήταν πληγωμένη από παλιά περιστατικά, εκείνος ήταν απορροφημένος στη δουλειά του. Από την αρχή η ευθύτητά της έβαλε τα όρια, έτσι δεν υπήρχαν παραλογισμοί, ζήλειες και ψεύτικες ελπίδες που οδηγούν στον πόνο.

Αλλά πάντα πίστευε αυτός, όταν τα πρωινά σηκωνόταν και έφευγε για την δουλειά, τύλιγε την γραβάτα του, έπινε στα γρήγορα τον καφέ, πάντα πίστευε ότι ένα τόσο δα κομμάτι του έμενε δίπλα της. Και δεν ήθελε να σκεφτεί τη μέρα που έντρομος θα ανακάλυπτε πως ολάκερο το σώμα του θα έμενε ξαπλωμένο δίπλα στο γυμνό κορμί της, να ανασαίνει ευτυχισμένο το άρωμά της, να κοιτάζει το πρόσωπό της καθώς θα κοιμάται, να ερωτεύεται την Μ. …

Εκείνη τη μέρα που του είπε σ'αγαπώ, είχαν τσακωθεί, εκείνη είχε ανακατώσει τα χαρτιά του, αυτός κάτι έψαχνε και δεν το έβρισκε, νευριασμένος της είπε να φύγει γιατί πραγματικά έμοιαζε να μη νοιάζεται γι’αυτόν. Η Μ. τον κοίταξε τρυφερά και του είπε:

Μα σ'αγαπώ, δεν μπορείς να λες τέτοια.

Ο παλιατζής πέρναγε απέξω 5^η φορά, και ήταν η μόνη φορά που δεν ήθελε να τον σκοτώσει, βασικά ήθελε να τον χαιρετήσει χαρούμενος, ίσως και να τον φιλήσει σταυρωτά με κίνδυνο βέβαια να παρεξηγηθεί. Αλλά να η γυναίκα που έβαζε όρια, τώρα τα γκρεμίζει και στέκεται μπροστά του γυμνή, δίχως πέπλα γύρω της, και του δίνεται και με τη ψυχή της - και ο φόβος που είχε φεύγει - και την πλησιάζει και τρυφερά την φιλάει στο στόμα.

Κάνει τόση ζέστη εδώ και η Μ. αργεί, σαν ετοιμοθάνατος εκλιπαρεί μέσα του για λίγο νερό, κι αν δεν έρθει τελικά, αναρωτιέται, κι αν μετάνιωσε έτσι ξαφνικά;

Σκέψου θετικά, λέει μια φωνή μέσα του, και το μυαλό του πάει στο ατύχημα που είχε πριν 2 χρόνια με τη μηχανή, είχε τρέξει να τον βρει στο νοσοκομείο, μέσα σε γάζες και γύψους ίσα που μπορούσε να χαμογελάσει αυτός χωρίς πόνο. Χαζέ, του είχε πει, μην φύγεις ακόμα, γιατί στο λέω αν φύγεις δεν θα έρθω μαζί σου.Θες να με χάσεις χαζέ; είπε και κάθισε δίπλα του χαϊδεύοντάς του τα μαλλιά.

Ξέρεις Μ. της είχε πει, λένε όταν πλησιάζεις στο θάνατο περνάνε όλα μπροστά στου, όλη σου η ζωή, αλλά εγώ δεν είδα κάτι πέρα από σκοτάδι και πόνο.

Όχι, δεν έφτασες στο θάνατο, απλά τον προσπέρασες με την ηλιθιότητά σου να τρέχεις πάνω σε κείνη την κωλομηχανή, να ξέρεις αν τον φτάσεις δεν θα είμαι δίπλα σου, αυτή είναι η συμφωνία μας για να μην φύγεις μακριά μου.

Τότε το πρόσωπό της δάκρυσε όπως και όταν της πρότεινε να γίνει γυναίκα του, μα τώρα τι τρέχει , όλα φαίνονται μαύρα στα μάτια του όπως το κοστούμι που φοράει, όπως τα ρούχα που φοράει ο κολλητός του, ακόμα και τα φορέματα των γυναικών τού μοιάζουν μαύρα, και η Μ. πουθενά.

Το τριαντάφυλλο σκάει στο πρόσωπό του, ξαφνικά βρίσκεται ανάσκελα σε ένα πολύ στενό μέρος και όλοι γύρω του κλαίνε μες στα γαμημένα μαύρα, δεν μπορεί να μιλήσει ούτε να κουνηθεί, οι γονείς του από πάνω κλαίνε, η μάνα του λιποθυμάει, ο πατέρας του την συγκρατεί από τους ώμους, ο κολλητός του τού ψιθυρίζει στο αυτί: 

Αντίο φίλε, θα μας λείψεις, είμαι σίγουρος ότι και η Μ. αυτό θα σου έλεγε…

Τον πιάνει πανικός αλλά μια άγνωστη δύναμη τον κρατάει στην ακινησία, φωνάζει βοήθεια μα δεν ακούγεται φωνή, σαν να διαβάζει τη σκέψη ενός άντρα πιο κει, λέει ο τύπος, έκανα εξαιρετική δουλειά, τον έραψα καλά, δεν φαίνονται οι πληγές,

Σαν να καταλαβαίνει το χώρο δίπλα του, άσπρες πλάκες ανεβαίνουν ως ψηλά τον λόφο, πλαισιώνουν ένα μικρό εκκλησάκι που πένθιμα χτυπάει η καμπάνα του, είναι καλοκαίρι και έχει ζέστη και σαν να ακούει τα κύματα της θάλασσας στον ορίζοντα πέρα.

Χαμογελάει θλιμμένα, σκέφτεται είχες δίκιο αγάπη μου, όταν φεύγεις τα όμορφα περνάνε μπρος στα μάτια σου έστω κι αν δεν σε ακολουθούν στην άλλη μεριά.

Η μάνα του καταρρέει πάλι, καθώς ένα παχουλό κοριτσάκι του πετάει άλλο ένα τριαντάφυλλο στο πρόσωπο….