Εξομολογήσεις στη Λία και τις γάμπες της - μέρος 1ο

Πονάς ?

Διάπλατα ανοίγουν οι πύλες του άδη και με καλωσορίζουν σε αυτό που μοιάζει αιώνιο σκοτάδι και φόβος

Και στο πετσί μου μια νοσταλγία, αλίμονο η τελευταία, με τσιμπολογά σα να θέλει να με κρατήσει με τη σκέψη πίσω σε μια ζωή, που όσο βασανιστική κι αν ήταν, πάντα στο τέλος μοιάζει με όνειρο,

Γιατί είναι οι λατρεμένες στιγμές που υπερισχύουν και μπροστά στον φόβο η μόνη παρέα είναι η νοσταλγία.

Πονάς? Με ρωτάς πάλι

Κι εγώ σου λέω αγριεύει ο πόνος στην αρχή, μετά γίνεται χαδάκι στην ομίχλη και μια λεπτή κλωστή που σε συνδέει με το σώμα και την σάρκα εντός σου, που το ψαλίδι της ψυχής δεν μπόρεσε να κόψει αλλά που σίγουρα ο φόβος και ο θάνατος θα απαλύνει.

Ήδη στα άστρα χτίζουν πόλεις και δω στη γη ρημαγμένα γυρνάνε τα σπουργίτια για λίγο νερό, ο νεκροθάφτης ασβεστώνει το χώμα γύρω από μνήματα, να υποδεχτούν το καλοκαίρι, όλα καινούργια Λία

Ακόμα και στις γάμπες σου ο ιδρώτας αναπνέει ζωή και πόθο

Κι ας μην το λένε τα λόγια σου , το μαρτυράνε όλα πάνω σου, αυτή η κραυγή του ανθρώπου στο θάνατο, αυτή η θέληση για γονιμοποίηση, να μπει το σπέρμα στον κόλπο, να κολυμπήσει την ανιούσα πορεία

Κι εσύ να σφίγγεις τα σεντόνια από ηδονή

Κι εγώ να σφίγγω το μανδύα του μαυροφορεμένου στρατιώτη δίπλα μου

Καθώς σιωπηλοί βαδίζουμε σιμά σιμά στο θάνατο, στην πόρτα εκείνη κει την μικρή.

Πριν έμοιαζε με πύλες…

Bonobo J.