Εξομολογήσεις στη Λία και τις γάμπες της - μέρος 3ο

Εκείνο που έκανα ήταν να κλείσω βιαστικά τα μάτια καθώς το τρένο έφευγε την πορεία του και έτρεχε έξω από τις ράγες προς τα σταματημένα αμάξια, ήταν απόγευμα και σε κάτι χωράφια πέρα παίζανε μπάλα τα παιδιά, αργότερα τα χρόνια δώσανε άλλη μορφή σε αυτό που τώρα ξέρω από εφημερίδες και παλιές φωτογραφίες του Τύπου, μες στο μυαλό μου, το τρένο πήρε τη μορφή δράκου που σερνόταν προς τα πάνω μας, είχε τεράστια τρομαχτικά δόντια και ξερνούσε φωτιά στο πέρασμά του.

Αυτή η εικόνα έγινε μόνιμος σύντροφος εφιάλτης στους ύπνους μου για χρόνια, έκλεισα βιαστικά τα μάτια και το χάραξα μέσα μου με μια τραγική ειρωνεία που ποτέ δεν κατάλαβα, ούτε και οι γυναίκες στο διάβα τους στη ζωή μου που ξύπναγαν από τις φωνές μου τα βράδια και ρωτούσαν τι τρέχει, ίσως από μια άποψη ήταν κάπως καλό το όλο σκηνικό γιατί τα χάδια τους ήταν αλλιώτικα μετά από αυτό, οι αγκαλιές τους πιο θελκτικές, πιο λατρευτές.

Όποτε έκανα μάθημα, υπήρχαν στιγμές που κοίταζα έξω από το παράθυρο, υπαγόρευα την ορθογραφία στους μαθητές και κάπου κόμπιαζα, η πόλη έμοιαζε ένα θηρίο έτοιμο να μας κατασπαράξει όλους, ειδικά τους μικρούς, όπως εκείνο το τρένο χρόνια πριν στα μέρη μου, μα τώρα έχω ηρεμήσει, εδώ στο νησί αυτό δεν υπάρχουν ράγες μήτε πολλά αυτοκίνητα, είναι όλα τόσο ήσυχα και οι λιγοστοί μαθητές μου κάνουν μια διαδρομή 2 με 3 σπίτια το πολύ για να έρθουν ως εδώ, το ήθελα αυτό το μέρος, οι εφιάλτες αραίωσαν, διαβάζω πιο ξέγνοιαστα τους αγαπημένους μου συγγραφείς, σκέφτομαι πιο ήσυχα τις μέρες μου, είναι όλα τόσο απλά.

Ο κύριος έχει καθίσει εκεί σε μια πέτρα και με κοιτά χαμογελώντας υπομονετικά, θέλει να ακούσει το παραμύθι μου, χα Λία, ποιος το περίμενε αυτό, είναι σαν όνειρο μέσα σε όνειρο που έλεγε και ο καταραμένος ποιητής.

Εσύ θα με κρίνεις πιο αυστηρά από όλους, γιατί εσύ με αγάπησες.

Βonobo J.