Θεσσαλονίκη

Έσβησα τρία - κατά πως τα λέω ποιήματα -

Μέχρι να αρχίσω να λέω αυτά – όπως σκέφτομαι -

Κι όμως έτη φωτός μακριά από το κέντρο ,

Σε έναν παγωμένο πλανήτη χωρίς ήλιους και φεγγάρια,

Με λέξεις απαγορευμένες για δορυφόρους 

Και βροχές φθινοπωρινές για κατοίκους .

Το ποτάμι της ιστορίας πέρναγε από μια αρχαία καμάρα.

Κάτω από πολεμικές σκηνές και ανακατεμένες ιαχές,

Βαφτίζονταν οι άνθρωποι στην αγάπη και την απώλεια,

Καθώς οι σαύρες έψαχναν για υστεροφημία στο χρόνο,

Αλαζονικά κουνώντας την ουρά τους .

Τα σύννεφα γύρναγαν σαν παλιό αργό καρουζέλ

Σε έναν αόρατο άξονα στον ουρανό και πάντα η καρδιά

Χτύπαγε πολύ δυνατά μέχρι την πρώτη κουβέντα,

Μέχρι οι ευχές να φτάσουν στα κάστρα πάνω

Και να γίνουν βέλη προς το λιμάνι κάτω .

Να πάρει η θάλασσα το χρώμα της το μωβ

Και να καληνυχτίσει τρυφερά σαν κουρασμένη μάνα.

Καθώς το χέρι πέρναγε πίσω από τη μέση

Και η αγκαλιά οδηγούσε στο πεταχτό φιλί ,

Τα φαντάσματα των φυλακισμένων του πύργου

Σέρνονταν ως το νερό να ξεδιψάσουν την οργή .

Είναι η πόλη αυτή ένας παγωμένος πλανήτης

Χωρίς ήλιους και φεγγάρια , με κάτι φθινοπωρινές

Βροχές για κατοίκους …