Γόπες και λίπος

Έβρεχε σταγόνες δέρμα ανθρώπινο

Καθόταν πάνω στα μαλλιά μας σαν γλίτσα,

Πάνω  στα βλέφαρά μας που βαραίνανε.

Οι γόπες ουρλιάζανε μπροστά στη θάλασσα,

Μπορούσαν να μιμηθούν τις γάτες άνετα

Αλλά δεν το κάνανε κι αυτό ήταν η νίκη τους,

Έστω κι αν το ανθρώπινο δέρμα τις βούλιαζε

Βαθιά μέσα στη γη, κάτω από το λιωμένο τσιμέντο,

Στους υδροφόρους ορίζοντες της αιώνιας υποκρισίας,

Καταλήγοντας εν τέλει σε θάλασσες από λίπος .

Οι άνθρωποι ξυπνάγανε τα πρωινά και πίνανε νερό

Κάνανε γαργάρες στους λαιμούς τους και φτύνανε ,

Πλένανε το σώμα τους και λούζανε τα μαλλιά τους

Και κανείς δεν είδε το δέρμα , το λίπος, τις γόπες

Που κάλυπταν τα πάντα στο πέρασμά τους .

Τη γαμημένη τη βρωμιά κανείς δεν την  είδε

Ή υποκρίθηκε ότι δεν την είδε.

Η γαμημένη υποκρισία έπεφτε βαριά πάνω στα πάντα.