Η ζωή έβαψε με κόκκινα φτερά το ταβάνι

Ήταν τα όνειρά σου που σε σκέπαζαν ζεστά,

Εκείνα τα βράδια που η ψυχή σου πετούσε ελεύθερη,

Μέχρι πέρα , σε κείνες τις πολιτείες όλο φώτα .

Εκεί που ερωτευόσουν κάθε νύχτα κι άλλη γυναίκα,

Όχι επειδή ήταν ωραία , αλλά επειδή ήταν ιδέα.

Και γύρναγες κουρασμένος στο σώμα σου

Για να σε ξυπνήσει το πρωί η γλυκιά φωνή της μάνας.

Και τώρα βλέπεις τα πεταμένα χαρτιά στους δρόμους

Καθώς τα παίρνει ο αέρας , τα σέρνει εδώ και κει ,

Λες , σκέφτεσαι φωναχτά από μέσα σου, ‘‘αυτά είναι’’,

Ενώ ανάβεις τσιγάρο και σκουντάς κακόκεφος

Τους άλλους κακόκεφους περαστικούς , αυτούς

Με τα γκρίζα κοστούμια και τα γκρίζα παιδιά .

Η θλίψη είναι απλή , ο φόβος είναι πολυδιάστατος

Σε αυτούς τους τοίχους που εγκλωβίστηκε η ζωή

Και έβαψε με κόκκινα φτερά το άσπρο ταβάνι

Για να βλέπει εκεί ψηλά η ψυχή και να θυμάται.

Είναι η τραγωδία που σταλάζουν τα πάντα, λέει μια φωνή,

Καθώς τα βλέφαρα βαραίνουν και το κρασί τελειώνει,

Τα σκονισμένα βιβλία σταματούν να ουρλιάζουν υστερικά,

Το ποίημα αυτό χαμηλώνει τη φωνή του

Και μένει μόνο μια γνώριμη σκιά να με κοιτά .