Costa de Prata

Ο πόνος πέταξε πάνω από τη θάλασσα,

Ερχόταν από το νότο

Και κάθισε πάνω στα χέρια μου ,

Καθώς η βραδιά σίμωνε στη μέση της

Και οι φίλοι μου με καληνύχτισαν

Ο ένας μετά τον άλλον ,

Ο πόνος άνθισε κι έγινε τσιγάρο ανάμεσα

Στα δάχτυλα ,

Έγινε δέντρα .

Το δάσος μπροστά με τρομάζει ,

Ο θάνατος με ζυγίζει με λοξές ματιές

Και τα φύλλα κάνουν νεύμα να πλησιάσω.

Μιμούνται όμορφα πράγματα αγαπημένα .

Κάποιος έλεγε ,να ακούς την ανατριχίλα

Στο πετσί σου ,

Δεν θα σε προδώσει ποτέ.

Μια κοπέλα τραγουδάει μελαγχολικά

Σε ένα καταπράσινο λιβάδι της Πορτογαλίας

Μιλάει για ένα όνειρο κι ένα παράπονο

Δεν ξέρω τι λέει , μα καταλαβαίνω ,

Λέει κάτι για fantasia και για ένα καράβι .

Το δάσος μπροστά με τρομάζει ,

Καθώς ο πρώτος ναυαγός άνθρωπος

Σαλπάρισε για την Costa de Prata αιώνες πριν

Αφήνοντας την ακτή στους κανίβαλους

Και τους θεούς .