Θα πιω την μπύρα
Και θα γράψω ένα καλό ποίημα.Στην πορεία
Ίσως τελικά να μην το κάνω,
Ίσως νυστάξω και πέσω
Για ύπνο.
Μπορεί η μπύρα να είναι καλή
Και το ποίημα σκάρτο.
Μπορεί – σπάνια- το ποίημα καλό
Και η μπύρα σκάρτη.
Τελικά μάλλον θα συμβιβαστώ-
Με πόνο ψυχής αλήθεια –
Με το καλύτερο δυνατό
Συνδυασμό.
Μια μέτρια μπύρα σε ένα μέτριο
Ποίημα.
Άλλωστε το καλύτερο ποίημα
Μένει πάντα μέσα σου.
Ω, ναι! Δίκιο, μεγάλο δίκιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔες κι εδώ την άποψη του Χουλιαρά για τα ποιήματα που δεν γράφτηκαν ποτέ... τα καλύτερα απ' όλα.
http://stixoipoihton.blogspot.com/2012/01/blog-post.html
Χρήστο,άπιαστος ο Χουλιαράς ..τα λέει όλα τόσο σωστά, πολύ δυνατό!!Ευχαριστώ!! Καλό ξημέρωμα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗλία, μετά από προσπάθεια διάβασα την απάντησή σου στο σχόλιο που έγραψα τελευταία γιατί -δεν ξέρω πώς- κολλάει συνεχώς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα με τις παρατηρήσεις σου! Φυσικά, αναγνωρίζω σημαντικές εξαιρέσεις ουσίας στη γαλλική, γερμανική και ρωσική λογοτεχνία, όπως είναι για μένα κυρίως οι Breton, Rilke, Dostoyevsky, Soloviev.
Όλες οι ιδέες υλοποιούνται μέσα από την δυναμική τριάδα: πολιτική – θρησκεία – αισθητική (οι τέχνες γενικά). Και επιπλέον ο ρόλος του τοπίου είναι ιδιαίτερα καθοριστικός, ώστε αρκετές γεωγραφίες να αντιστοιχούν στα άκρα της ανθρώπινης ψυχής ή πολλές φορές και να τα ξεπερνούν καθοδικά (π.χ. Κίνα, Σκανδιναβία)...
Συμφωνώ μαζί σου ότι ξεχωρίζει η βορειοαμερικανική ήπειρος, γιατί ίσως μόνο εκεί παίχτηκε το πείραμα του φιλελευθερισμού κι ανάμεσα σε τόσες φωνές, ήχησαν στον αντίποδα της προτεσταντικής ηθικής τα διαχρονικά θέματα της εξουσίας, της φθοράς, της απόγνωσης και της απώλειας. Καταρχήν ο μοναδικός και πολυαγαπημένος μου Henry David Thorough, αλλά και ο Tennessee Williams, ο Εugene O’Neill και κάποιοι σημαντικοί beatniks. Με συγκινούν πολύ όλοι οι λογοτέχνες που τόλμησαν να δεχθούν την αλήθεια του θανάτου και της φθοράς μέσα στα πάθη των ανθρώπων όχι όμως και να την αποθεώσουν...
Η πατρίδα μας, αναμφίβολα όπως τα λες, με τη μοναδικότητα και τη δόξα του τοπίου της, τον Μύθο να ζωντανεύει μέσα στην Ιστορία, περιέχει όλες τις φωνές που μας είναι οικείες...Υπερισχύουν ωστόσο αυτές που δεν έχουν θεοποιήσει τον δυισμό (=αρχή της διάσπασης...), και συνεχίζουν στο διάβα των αιώνων και μέχρι σήμερα μέσα σε νέες μορφές να αντιστέκονται σε εξουσιαστικές πρακτικές και θεωρίες. Και θα συνεχίζουν, ως θεοδίαιτες...
Ένα σοβαρό όμως, αν και σχετικό για πολλούς ζήτημα, είναι τι εννοούμε εξουσία και τι ελευθερία...
Πιστεύω ότι όποιος εξουσιάζεται, θέλει και να εξουσιάζει. Κι αυτό πολύ απέχει από την ελευθερία και τις άλλες της αδελφές, την αγάπη και τη ζωή...
Γι’αυτά τα τελευταία, πιστεύω, ότι παίζεται το μέλλον μας...
Αυτά,
Κι εγώ σ’ ευχαριστώ για όσα έγραψες
Με αγάπη,
(όσο κι αν δεν λέω καινούργια πράγματα -
«Αγάπη είναι όταν συναντάς κάποιον που σου λέει κάτι καινούργιο για τον εαυτό σου» Ανδρέας Μπρετόν)
υ.γ.
Αποστολή εξετελέσθη...
Η Miss Bloody Μary fan Helsing – Poppins σπάει τη σκούπα που έκλεψε από κάτι γριές βλάχες μάγισσες, κρεμά το καπέλο του πατέρα στον άθλιο σαρακοφαγωμένο καλόγερο και παρατά το δόρυ της σε μια γωνιά...Τώρα, που ξεμπέρδεψε με το δράκο, πήρε τη δύναμή του να μαντεύει, να βλέπει.. Ε και; Γελοιότητες οι δυνάμεις όπως και οι ψεύτικες αδυναμίες, δεν παραμυθιάζεται με τέτοια.. Ούτε και την συγκινούν οι θρήνοι των σταυρωμένων διονυσιαστών και οι μοιρολατρικές χαρές των πτωμάτων. Τοποθετεί στο σκαμπώ το βαλιτσάκι με τις σφήνες και τα νυστέρια. Αχρείαστο να είναι ξανά! Τα χέρια της περισσότερο λευκορόδινα από ποτέ με ένα καινούριο δακτυλίδι που αγόρασε στην Πλάκα, τα φυσικά καστανοκόκκινα μαλλιά της δεν τα έκοψε τελικά, γιατί ποτέ δεν πενθεί για το τίποτα...
Τώρα θα πιω ένα ποτό να σου κάνω παρέα, αδελφέ. Σηκώνοντας ψηλά το ποτήρι, χαμογελά. Στην υγειά σου...
http://www.youtube.com/watch?v=ZqHVq42xbiQ
Lady Stardust