Oι παραμυθάδες είναι οι πιο μοναχικοί άνθρωποι

Χτες αργά το βράδυ
Κρέμασα τα ποιήματά μου
Σε όλο το σπίτι.
Γέμισε το σαλόνι
Και η καινούρια κουζίνα
Στίχους και αφιερώσεις.
Θα με πεις τρελό πάλι
Άλλα ήταν σαν να ξόρκιζα
Για πάντα μακριά το χάλι.
Τώρα αν θες να διαβάσεις,
Αν θες να μάθεις την ψυχή μου,
Δεν έχεις παρά το φως
Να ανάψεις.
Κι αν είναι μέρα αυτή,
Που πάλι εδώ θα βρεθείς,
Δεν έχεις παρά να πλησιάσεις
Πιο κοντά
Στις μαύρες αυτές λέξεις
Που κάποτε αγάπησες.
Αυτές οι λέξεις
Είναι όλη η αλήθεια
Που χρόνια έψαχνες…
Που μεθοδικά βιάστηκε
Στις μονότονες μέρες
Και την συνήθεια.
Στους τσακωμούς
Και τους εγωισμούς
Των στιγμών.
Τότε που φανήκαμε μικροί
Μπροστά στους πόθους μας
Και κείνα τα χάδια
Που βαφτίσαμε όνειρα.

Θα με πεις τρελό πάλι..
Μα θυμήσου τα λόγια
Εκείνου του γέρου ψαρά
Που ξέμπλεκε τα δίχτυα του.
Στην θάλασσα που απλόχερα
Χαρίσαμε τις καρδιές μας
Ένα καλοκαίρι.
Οι παραμυθάδες είναι
Οι πιο μοναχικοί άνθρωποι…