Ζητιάνες ανάσες

Το μαξιλάρι ιδρωμένο.
Δεν ξέρω αν είναι
Από τον φόβο
Από τα όνειρα
Ή από μια
Βιαστική συνουσία.
Μην κλαις Σοφία
Έτσι απλά χάνονται
Οι νύχτες μας
Και γίνονται ένα
Με τις μέρες.

Στο αχνό φως
Που μπαίνει δειλά
Από το παράθυρο.
Σε αυτό το φως
Ενός κόκκινου φαναριού,
Έστειλα τις προσευχές μου
Να ταξιδέψουν.
Σκιά μου,δεν περιμένω
Να γυρίσουν ποτέ ξανά.

Ποιος άφησε
Την μουσική αυτή
Ακόμα να παίζει.
Η αγάπη χορεύει γυμνή
Γύρω από ξεφτισμένα
Ξύλινα παγκάκια
Και πεταμένες γόπες.
Τα όνειρα σαν μικρά
Φτωχά παιδάκια,
Τής χτυπούν παλαμάκια.
Και οι ανάσες μας
Ζητιανεύουν ψιλά
Σε ένα βουβό κοινό
Από ελπίδες…