Ο Τσακίτο και η γυναίκα αράχνη - Μπλε Ιστορίες

 

 

 

Ο Τσακ χτύπησε θυμωμένος την πόρτα της για τρίτη φορά

- Άνοιξε μου σε αγαπάω, της φώναξε.

Δεν πήρε απάντηση και ξαναχτύπησε για τέταρτη φορά

- Άνοιξε μου σε παρακαλώ!, σχεδόν ούρλιαξε

Πρέπει να έτρεχαν κάποια δάκρυα από το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπό του, γιατί άφηναν ίχνη πάνω στο γεμάτο σκόνη δέρμα του. Ήταν αξύριστος και πεινασμένος πολλές μέρες. Του είχε κοπεί η όρεξη και η διάθεση για οτιδήποτε στην μικρή ζωή του με όλα αυτά τα μεγάλα που είχαν συμβεί. Τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια της τον είχαν εγκαταλείψει, τα μεγάλα αισθησιακά χείλη της τον είχανε βρίσει άσχημα και τα μεγάλα στήθη της τον είχαν αποχαιρετήσει τρεμοπαίζοντας πάνω κάτω μέσα από την άσπρη μπλούζα της.

- Άνοιξε μου βρώμα!, ούρλιαξε δίνοντας μια κλωτσιά στην πόρτα.

Αποτραβήχτηκε και κάθισε κουρασμένος, ηττημένος, στο πεζουλάκι μπροστά. Προσπάθησε να ανάψει τσιγάρο μα δεν μπόρεσε και το πέταξε μακριά στο γρασίδι.

Είχε ωραίο κήπο η γκόμενα, της τον περιποιούταν αρκετά συχνά όταν ήτανε μαζί. Της πότιζε τα λουλούδια, της έκανε αυλάκια να τρέχει το νερό και στα πιο απομακρυσμένα μέρη, της είχε κάνει και έρωτα κάποια βράδια πάνω στο γρασίδι. Ένιωσε μια ανεπαίσθητη στύση. Όχι δεν θα το επέτρεπε αυτό να συμβεί.

Τα παράθυρά της ήτανε κλειστά και σε κάποια οι κουρτίνες ερμητικά τραβηγμένες, χα! ερμητικά, τι σκέφτηκε να πει. Αλλά ήταν σίγουρος ότι κάπου πίσω από αυτές ήταν το προσωπάκι της και τον παρατηρούσε. Άραγε χαμογελούσε η σκρόφα ή έκλαιγε.

Αυτή η γυναίκα ήταν η καταστροφή του, αυτό του είχε πει κ ο Πέδρο ο κολλητός του, αυτή η γυναίκα φίλε θα σε τρελάνει. Κι αυτό έγινε σιγά σιγά, αλλά στην αρχή της την τρέλα κανείς δεν την διαπιστώνει, μόνο όταν το κακό έχει παραγίνει, μόνο τότε σε μια στιγμή διαύγειας – σε ένα φωτεινό διάλειμμα –  συνειδητοποιείς με τρόμο την πτώση σου.

Είχε αρχίσει να γράφει μαλακίες, είχε χάσει την επαφή του με την ποίηση, με την πρόζα, τα είχε σκοτώσει όλα, σκεφτόταν να μην ξαναγράψει ποτέ τίποτα. Και φυσικά να μην ξαναπατήσει στην κωλοδουλειά του. Η τύπισσα τον είχε τρελάνει κανονικότατα.

Έξω στην κοινωνία υπήρχε αναβρασμός, υπήρχε ένταση, τα οικονομικά σκατά, η κοινωνία σκατά, οι άνθρωποι σκατά και μπερδεμένοι. Δεν τον ενδιέφεραν πια εδώ και καιρό αυτά, τα έβλεπε με απίστευτο κυνισμό, η ψυχή του καιγόταν στο άρωμα της γκόμενας και δεν υπήρχε χρόνος για άλλα.Το μόνο που συνέδεε τον Τσακ με όλα αυτά ήταν μια μπλούζα που του είχαν χαρίσει κάτι φοιτητές πριν λίγες ημέρες και τη φόραγε εκείνη τη μέρα. Έγραφε κάτι για λευτεριά από τα δεσμά και τέτοια.  Η χούντα έδειχνε να κρατιέται καλά, αλλά ένα πιο επιδέξιο μάτι θα έβλεπε ότι έτριζε από κάτω το οικοδόμημά της. Του Τσακίτο όμως το μάτι δεν έβλεπε πέρα από Αυτήν.

Όταν κάνανε έρωτα είχε μια περίεργη αίσθηση ότι η γυναίκα αυτή είχε πιο πολλά από δύο χέρια. Ένιωθε να τον τυλίγει σαν μια αράχνη, να τον κρατάει και να τον χαϊδεύει σε πολλά σημεία του κορμιού του με πολλά χέρια ταυτόχρονα. Λες και φύτρωναν από τα πλευρά της χέρια, κι ενώ της τα κράταγε τα δυο της τα κανονικά, της τα έσφιγγε με δύναμη πάνω στο στρώμα, να σου ξεπετάγονταν ζευγάρια χέρια από τα σωθικά της και τον άγγιζαν. Εκεί μάλλον έχασε το παιχνίδι και κέρδισε την τρέλα.

Της είχε πει για το θέμα αυτό, αλλά εκείνη είχε γελάσει μαζί, αλλά ναι αυτός ορκιζόταν στο Θεό και στους άλλους παλιούς θεούς της γης εκείνης, ότι όντως κάτι περίεργο συνέβαινε όταν έκαναν έρωτα. Κάτι τελείως ανεξήγητο.

Κοίταξε γύρω του, ήταν απογευματάκι και οι άνθρωποι γύριζαν στις δουλειές τους. Πιο κει στη γωνία μια παρέα φοιτητών είχε μάζωξη και ετοιμάζανε πανό για μια πορεία. Τα πράγματα ήταν πολύ έκρυθμα και μια φλόγα αρκούσε για να γίνουν μπορδέλο όλα. Αλλά ποιος νοιάζεται όταν είναι με μια γυναίκα αράχνη.

Σκάλισε λίγο την άμμο, πρέπει να φύγω σκέφτηκε, ίσως έρθω αύριο πάλι. Αλλά πριν σηκωθεί την είδε. Ήταν εκεί λίγα μέτρα μπροστά του και του χαμογελούσε, υφαίνοντας τον ιστό της με τα πολλά χέρια της. Τον έπιασε μια ταχυκαρδία και άρχισε να ιδρώνει. Η πόρνη, σκέφτηκε, πήρε τη μορφή της την κανονική και βγήκε στον κήπο να με περιγελάσει. Η πόρνη!

Σηκώθηκε και πήρε το μπουκάλι με το πετρέλαιο που υπήρχε σε μια γωνιά του κήπου για τη μηχανή κουρέματος. Σχεδόν όλες του οι κινήσεις διακρίνονταν από μια άψογη ακρίβεια και έναν αλάνθαστο αυτοματισμό εναντίον του μικρού εντόμου που είχε δει.

Τώρα θα δεις σκρόφα, μουρμούριζε μέσα από τα δόντια του όλη αυτή την ώρα.

Πήγε κοντά στον θάμνο και έλουσε την αράχνη, αλλά εκείνη την τελευταία στιγμή πήδηξε πάνω του, πάνω στην μπλούζα του με την σφιγμένη γροθιά που έσπαγε κάτι αλυσίδες.

Ο Τσακίτο ούρλιαξε από οργή και αηδία αλλά συνέχισε να λούζει την αράχνη πάνω του μέχρι που το μπουκάλι άδειασε. Και τότε, καθώς εκείνη τον παρατηρούσε πάνω στον ώμο του υπνωτισμένη από το πετρέλαιο, άναψε τον αναπτήρα του και τον πλησίασε στην μπλούζα του…

Το βιντεάκι που τράβηξαν κάτι φοιτητές έκανε το γύρο της χώρας και μέσα σε λίγες ώρες το γύρο του κόσμου, όλοι συγκινημένοι έβλεπαν τη σκηνή της αυτοπυρπόλησης ενός επαναστάτη άντρα που λεγόταν Τσακίτο Εστέμπιο και ούρλιαζε στον δρόμο κατά της κυβέρνησης, κατά της δικτατορίας και της αδικίας. Έστω κι αν το μόνο που έλεγε ήταν κάτι σαν

«Τώρα είμαι ελεύθερος! Τώρα είμαι ελεύθερος!»

Η μπλούζα που φόραγε με τη γροθιά και τα δεσμά των αλυσίδων δήλωναν καθαρά την επανάσταση του αυτόχειρα. Ο ηρωισμός του και η αυτοθυσία του ενέπνευσαν χιλιάδες διαδηλωτές να βγουν στους δρόμους, να συγκρουστούν με την κυβέρνηση.

Η χούντα έπεσε. Ο Εστέμπιο έγινε λαϊκός ήρωας. Μέχρι και άγαλμα του έστησε η νέα κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατίας στην περιοχή που πέθανε από τα εγκαύματά του.

Έστω κι αν στην πορεία απαγορεύτηκε αυστηρά σε οποιονδήποτε να αναφέρεται στις φήμες περί της τρέλας του με την γυναίκα – αράχνη. Τόσο αυστηρά που για να τα γράψω όλα τα παραπάνω έπρεπε να αλλάξω χώρα…