Η σονάτα του σεληνόφωτος

Το πρόβλημα πάντα ήταν και πάντα θα είναι
Οι χαρούμενες και ηλιόλουστες μέρες
Που μοιράζουν σκιές σε όμορφους πλυμένους κώλους-
Οι ταξιθέτες σε ένα περίεργο σκηνικό θεάτρου
Και τα περιστέρια πάνω σε μαρμαρωμένους θεατές-
Η γαλέρα που βυθίζεται αύτανδρη στο λιμάνι
Καθώς ο τιμονιέρης τρομαχτικά χαμογελά-
Η θεία Τζένυ που θέλει να γαμηθεί όπως παλιά
Και γράφει στίχους από μέλι και ξινό γάλα-
Ο νέος που ευχαριστεί συνέχεια τη σελήνη
Και κοιμάται τα βράδια όλο κούφια γαλήνη-
Όλοι εκείνοι που ζητάνε κομμάτια σου-
Την προσοχή σου-
Την παρουσία σου-
Τα αστεία σου-
Τα δάκρυά σου-
Τις βρισιές σου-
Την αγάπη σου
Την αγάπη σου
Μέχρι που μένεις λειψός
Ακρωτηριασμένος
Να γράφεις κάτι σαν ποίημα φυγής,
Καθώς το χέρι φέρνει τρέμοντας το τσιγάρο στο στόμα
Και από πάνω το μωρό κλαίει ζητώντας επίμονα
Το γάλα του.