Τώρα οι σκιές κάπως μαζεύονται
Οι φωνές κάπως σωπαίνουν.
Οι φώκιες στα παγόβουνα της Ανταρκτικής
Στριμώχνονται η μία δίπλα στην άλλη
Και η λυσσασμένη βροχή στη Λισσαβώνα
Κάπως κοπάζει.
Οι ιστορίες της γιαγιάς με τα κάστρα
Και τους λύκους που μιλάνε,
Σιγοκαίνε δίπλα στο σβησμένο τζάκι-
Καθώς η μυρωδιά από ζεστό γάλα και ζάχαρη
Γεμίζει το χώρο και τις ασπρόμαυρες κορνίζες
Φτάνοντας μέχρι τα παιδικά δωμάτια.
Τώρα που οι δυνάμεις ισορροπούν
Η γαλήνη μπαίνει σιγά σιγά στη φύση των πραγμάτων.
Μέχρι το επόμενο ξέσπασμα
Μέχρι το επόμενο κλάμα.
Κάποιος σκοτώθηκε στη νότια Κίνα.
Ακούς?
Σε κλάσματα με αριθμητή τη Σιωπή και παρονομαστή το Ξέσπασμα
ΑπάντησηΔιαγραφήη Ζωή οικοδομεί Ποιήματα
με χέρια άλλοτε ματωμένα
κι άλλοτε λευκής Αγνότητας ...
Δείξε μου σε ποιο σημείο βρισκόμαστε
να σου πω τι θα ακολουθήσει!....
Φιλί γλυκού πρωινού.
καλησπέρα φίλε... από την Ανταρκτική ως τη νότια Κίνα... οι ίδιες σκιές...
ΑπάντησηΔιαγραφήEυχαριστώ για τα καλά σου λόγια reflection ..και για το πρωινό φιλί..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι φίλε μου Αντώνη οι ίδιες σκιές..Δεν είναι κανενός προνόμιο-αποκλειστικότητα..Καλό βράδυ να έχεις φίλε μου..