Σάββατο βράδυ

Σάββατο βράδυ και είμαι κομμάτια. Το έχω ξαναζήσει αυτό το σκηνικό. Οι ίδιοι πρωταγωνιστές, διαφορετικοί κομπάρσοι. Το βλέμμα λάγνο, το μυαλό θολό. Η ζάλη γνώριμη και οικεία. Τα θέλω υπερπηδούν τα πρέπει και αρχίζει η εσωτερική πάλη. Πάλη αέναη κι αρχαία.
Παίρνω πρωτοβουλία κι αλλάζω το σενάριο. Η σκηνή είναι πλέον δικιά μου. Έρχομαι κοντά σου. Γελάω πονηρά και φλερτάρω με τα μάτια. Προσπαθώ να συγκρατήσω τις πιο σκοτεινές μου σκέψεις αλλά μου ξεφεύγουν δήθεν τυχαία. Σοκάρομαι με τον εαυτό μου, ξεπέρασα τα όρια.
Η αντίδρασή σου μυστήρια όπως πάντα. Γελάς. Σου αρέσει αυτό το παιχνίδι κι ας μην το παραδέχεσαι ανοιχτά. Αλλά ως εκεί. Δε λες κουβέντα. Σε επιλέγω για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και εσύ αρνείσαι.
Λίγες σκηνές αργότερα και είμαστε πάλι οι δυο μας. Εγώ να κλαίω στον ώμο σου κι εσύ να με παρηγορείς. Μου αρέσει η αγκαλιά σου αλλά δεν μπορεί να πνίξει τους λυγμούς. Είναι πια αργά. Το ηφαίστειο των συναισθημάτων μου ξύπνησε και αυτή είναι η έκρηξη. Το κλάμα έγινε θρήνος και το δάκρυ καημός.
Σάββατο βράδυ και είμαι κομμάτια. Δεν έχασα την παρτίδα αλλά τον εαυτό μου. Το παιχνίδι τελείωσε.


Peter.