Φτύνω στου στίχου σας την κόψη

Σε είδα μίλαγες με στόμφο για επαναστάσεις,
Κινήματα,
Λαούς και διεκδικήσεις.
Τα σάλια σου πέφταν στο κενό μπροστά
Και τα χέρια σου χάιδευαν σαν γκόμενα
Το χρυσό καναπέ.
Η Τζούλια δίπλα σου χαμογελούσε ηλίθια
Και διάβαζε τάχα ένα ποίημα του Ρίτσου
Φωναχτά.
Κραύγασες εύγε και της έπιασες ελαφρά τον κώλο,
Καθώς οι όμοιοί σου γύρω βαρούσαν παλαμάκια
Και έξω άρχιζε πάλι να φυσά.

Είπες να κλείσουν τα παράθυρα καλά
Μην μπει ο αέρας μέσα,
Είπες
Να δυναμώσουν τη μουσική
Και να ονειρευτούν το αύριο όλοι τους.
Καθώς το κρασί έρεε άφθονο
Και οι γυναίκες γδύνονταν στην τιμή τους.

Το ξημέρωμα σε βρήκε στο πλατύσκαλο
Να ξύνεις απορημένος το κεφάλι σου.
Οι δρόμοι γύρω ήταν στάχτες γεμάτοι,
Και πτώματα ανθρώπων
Σφίγγανε το μεταξένιο σου φουλάρι .
Τραγούδια και ταμπούρλα
Ακούγονταν από μακριά.
Και συ ήσουν μια τόση δα σκιά,
Καθώς στα πουλημένα σου πάρτι
Πήδαγες και μέθαγες…
Κοιμόσουν,ενώ έξω
Γεννιούνταν και πέθαιναν
Οι γαλλικές επαναστάσεις μιας γενιάς.