O νάνος ονειρεύεται

Η πείνα έτρωγε τα νύχια μου κι ο φόβος το μυαλό μου

Σκέψου, είμαι ένα ψωριάρικο άλογο

Που γέρνει να το φάει ο θάνατος

Σε μια πλατεία αυτής της  ένδοξης χώρας.

Ένας επαίτης νάνος βγαίνει από την κοιλιά μου,

Χοροπηδάει μπρος στο σαστισμένο πλήθος

Στο τέλος βγάζει το καπέλο και ζητάει λεφτά,

Απογοητευμένος κυλάει μες στο κουφάρι μου πάλι.

Ο ήλιος κρύβεται σιγά σιγά πίσω από μάρμαρα,

Πονάει τόσο πολύ όταν οι τελευταίες αχτίδες

Το άψυχο αλογίσιο σώμα μου τρυφερά αγγίζουν.

Σκέφτομαι η ομορφιά είναι εκεί ψηλά – αλλά –

Αλλά

Είναι παραπλανητική γιατί κάποτε μου είπαν

-Μου έδειξαν-

Εκεί ψηλά υπάρχει μόνο σκοτάδι και κρύο

Κι ένα ατέλειωτο τίποτα.

Ο νάνος ξαναβγαίνει έξω στο μαζεμένο πλήθος

Χοροπηδάει, μοιάζει με παιδί  σκέφτομαι.