Νεύμα στα σκιάχτρα που περιμένουν καρτερικά στο λιμάνι

Από το κρεβάτι μου μέχρι την πόρτα

50 χρόνια απόσταση.

            Κι από τον κήπο

Μέχρι το σπίτι της

2 τσιγάρα δρόμος.

Συνήθως στα τελευταία βήματα

            Έφευγε ο πόνος.

Το σπίτι μου φυτρώνει ανάμεσα

Σε ήλιο και βροχή, έλεγες γελώντας

Κι απάνταγα

            Γελώντας.

Τι γλυκό καθίκι γίνεσαι όταν προσπαθείς,

Θυμάμαι να λες,

Έλα τώρα ποιητή μου σταμάτα να κλαις.

Έφευγες από δω, πέθαινες,

Το χέρι σου στα μαλλιά μου

Άφηνε ζωή ηλεκτροφόρα και σπασμούς.

            Ζωή!

Πρέπει να πάρεις από το νησί

Εκείνους τους άμοιρους στρατιώτες

Που ξέχασες χρόνια πριν σε έναν oίστρο πάνω

Πρέπει να γυρίσουν πίσω πια.

Στην επιστροφή,

Ανατέλλει ο ήλιος πίσω από πολυκατοικίες,

Κάτι ραδιόφωνα παίζουν ρομαντικές

Μαλακίες,

Η αγρύπνια σου

          Μαρία

Περνάει κι αυτή στα παλιά.

Ο ελάχιστος κόσμος μαζεύεται κάτω στο λιμάνι,

Από τα νερά ξεπροβάλλουν δειλά σαν σκιές

Κάτι σκουριασμένοι σταυροφόροι.

Είναι βρώμικοι και δακρυσμένοι

Όμως περιμένουν -

Με το χέρι μου τους κάνω

         Νεύμα

Να βγουν.

Τρέχουν σαν μικρά ευτυχισμένα παιδιά

Πάνω στο μώλο.

Τι γλυκό καθίκι γίνεσαι όταν προσπαθείς,

Θυμάμαι να λες

Γελώντας.