Ανάκλιντρο

''Ο δραματικός διάλογος του 35χρονου μητροκτόνου με την αδελφή του λίγο μετά το φονικό στην Κάστα Κατακόλου και πριν τη σύλληψή του από τους αστυνομικούς, είναι αυτό που υποστηρίζει και στην κατάθεσή του στην Υποδιεύθυνση Ασφάλειας Πύργου. «Ποιος θα πιστέψει ότι ήταν ατύχημα;» έλεγε και ξανάλεγε λίγο μετά το κακό, ο 35χρονος.

Και μιλώντας στους αστυνομικούς ανέφερε πως ότι έγινε ήταν ένα ατύχημα και πως δεν είχε πρόθεση να σκοτώσει τη μητέρα του. Πάνω στην ένταση και το διαπληκτισμό που είχαν, το ότι έβγαλε το κυνηγετικό όπλο από τη θήκη του, ήταν μοιραίο.

Όταν πάτησε τη σκανδάλη, πυροβολώντας σχεδόν εξ επαφής, όλα είχαν τελειώσει...''

Τhe Best News Nοέμβριος 2011

''33χρονος τοξικομανής τραυμάτισε θανάσιμα την 60χρονη μητέρα του, πυροβολώντας την με κυνηγητικό όπλο, κατά την διάρκεια διαμάχης που είχαν, μέσα στο σπίτι τους στην Κάστα Κατακόλου. Ο δράστης συνελήφθη μετά από επιτυχημένη επιχείρηση της Αστυνομίας..''

Πατρίς Νοέμβριος 2011

<<Μην πεθάνεις , για να μην πεθάνουμε !>>, φωνάζουν μέσα σου οι νεκροί ...
Ασκητική , Ν.Καζαντζάκης

Όσο μακριά κι αν φύγεις , κουβαλάς πάντα μέσα σου τη μυρωδιά από την παιδική κλίνη που σε γέννησε , κι οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτή , οτιδήποτε έστω την υπονοεί , σε κάνει να σκύβεις πάνω της με ιδιαίτερη συγκίνηση .

Ίσως γι’αυτό όταν έμαθα για το θάνατο της Βούλας , πριν από λίγα βράδια στη Θεσσαλονίκη , ίσως γι’αυτό δάκρυσα και ας πούμε ταράχτηκα πιο πολύ από όσο η απόσταση και ο χρόνος θα δικαιολογούσαν .Ίσως πάλι επειδή κάποιους ανθρώπους , έστω κι αν τους ξέρεις λίγο , μαθαίνεις να τους εκτιμάς για ζωές ολόκληρες  , ίσως γιατί οι μορφές τους όσο μεγαλώνεις και ωριμάζεις , γίνονται πιο κατανοητές στο μυαλό σου , στη καρδιά σου , γίνονται πιο ιερές , έννοιες όπως πατέρας , μητέρα , δάσκαλος , απλοί άνθρωποι όπως η Βούλα , εμφανίζονται τόσο τρωτοί αλλά και τόσο αγαπημένοι .

Ίσως εν τέλει να φοβήθηκα ότι με την δολοφονία της Βούλας , αφαιρούσαν βίαια άλλο ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας , αμαύρωναν μια πορεία αναμνήσεων που δεν είχαν δικαίωμα , η κυρία Βούλα με το χαμογελαστό πρόσωπο που πέρναγε από το κρεοπωλείο του πατέρα μου κάθε μεσημέρι γεμάτη ψώνια , έχοντας τελειώσει από το ράψιμό της , περιμένοντας να την πάμε στο σπίτι της καθώς ήταν στο δρόμο μας , η κυρία Βούλα αυτή έγινε η Βούλα που τη σκότωσε ο γιός της με μια καραμπίνα εξ επαφής . Έγινε μια άτυχη μάνα , σύμφωνα με τα ΜΜΕ , που τη σκότωσε ο εξαρτημένος από τα ναρκωτικά γιος της , σε ένα σπίτι λίγο έξω από τον Πύργο . Ψυχρά , με λαιμαργία παροδικής δημοσιότητας , πέσανε πάνω στο μικρό αυτό σπίτι που ζούσε η χήρα Βούλα με το γιο της , πίσω από ένα παρατημένο πρώην εργοστάσιο πιάτων 20 χρόνια περίπου. Τα ΜΜΕ κάναν αυτό που κάνουν πάντα , ήρθαν , έγλειψαν το χώμα , άφησαν μια πράσινη γλίτσα κι έφυγαν .

Η ιστορία αυτή γυροφέρνει στο μυαλό μου , ίσως στη ψυχή μου καλύτερα , μέρες τώρα , από τότε σχεδόν που έμαθα την είδηση , ένας φίλος μού έστειλε μια διεύθυνση στο ίντερνετ , μπήκα μέσα , διάβασα , είδα και άκουσα βίντεο , και ευθύς κατάλαβα . Κατάλαβα χωρίς καν να ρωτήσω τους δικούς μου ποια πέθανε , κατάλαβα γιατί μού ήταν γνωστό ποιος ήταν ναρκομανής , έστω κι αν λείπω 6 χρόνια από τον Πύργο , ξέραμε όλοι σχεδόν για τον γιο της Βούλας και το πρόβλημά του . Μόνο που το πρόβλημά του ήταν δικό του , τον είχαμε περιχαρακώσει μέσα σε αυτό με τοίχους από άγνοια , αδιαφορία  και κοινωνική υποκρισία . Και ζούσαμε εμείς καλά κι εκείνοι ας πνιγούν , διότι η κοινωνία αντανακλά τα σημερινά χάλια στην πολιτική σκηνή , η κοινωνία αντανακλά στον εκφυλισμό της πρόνοιας στη σημερινή εποχή , η κοινωνία έφτιαξε το τέρας που σήμερα την τρώει , και δυστυχώς η νοοτροπία αυτή δεν αλλάζει , διότι οι άνθρωποι πέρα από τα μελίγγια τους δεν μπορούν να δουν , πέρα από εκεί που φτάνει το χέρι τους δεν υπάρχει τίποτα , μόνο να ουρλιάζουν για αλλαγές και επαναστάσεις ξέρουν χωρίς καν να έχουν κάνει την επανάσταση μέσα τους.

Να κάπως έτσι ο Θοδωρής , ο γιος της Βούλας , γύρναγε στον Πύργο και ζητιάνευε λεφτά για να βαρέσει , ζητιάνευε μέσο για να πάει σπίτι του , γύρναγε γύρω γύρω χωρίς να κάνει τίποτα εν τέλει . Και η όλη προσπάθεια της κοινωνίας , ο όλος πολιτισμός της αναλωνόταν σε ένα απλό λυπημένο κούνημα του κεφαλιού των πολιτών της .

Βάζω την ευθύνη πρώτα στην κοινωνία , αυτή μετράει τον νεκρό της , δικός της ο νεκρός , δική της η οικογένεια που διαλύθηκε , η Βούλα που πέθανε νέα , ο Θοδωρής που κάηκε για πάντα  σε φυλακές και τύψεις , η αδερφή του που ζει με εφιάλτες και τόσοι άλλοι που ζουν με ένα γιατί .

Μετά ίσως κοιτάξω λοξά σε πολιτικούς φορείς , εκκλησιαστικούς φορείς , και όλα τα παρακλάδια τους , που περίτρανα μού αποδεικνύουν από τότε που έπηξε το μυαλό μου , περίτρανα μου διαλαλούν σε κάθε ευκαιρία πόσο ανύπαρκτοι είναι , μάλλον πόσο ανύπαρκτοι είναι όταν σβήνουν τα φώτα . Είναι σαν τις σκιές , ζουν όταν υπάρχει φως , όταν σβήνει το φως , παύουν να υπάρχουν .

Το παιδί αυτό θα μπορούσε να είχε σωθεί , η χήρα μοδίστρα που δούλευε από τις έξι το πρωί κάθε μέρα για να τα βγάζει πέρα με το γιο της , με την ηλικιωμένη θεία της , και που ας πούμε ο χοντρός βουλευτής με την κοπριά στην κοιλιά του , εντάσσει στο σύνολο ΄΄μαζί τα φάγαμε ΄΄, η Βούλα ναι θα μπορούσε να είχε σωθεί , η κόρη της θα μπορούσε να είχε σωθεί . η ίδια η κοινωνία θα έπαυε να βουλιάζει συνεχώς και θα είχε κάπως σωθεί .

Αυτό το κείμενο δεν είναι ένα κατηγορώ σε κανέναν , είναι απλά μια περιγραφή ενός πίνακα , τα χρώματα του οποίου τώρα τελευταία πονάνε όλο και πιο πολύ το πετσί μου .Είναι μια απλή αναπαράσταση της πραγματικότητας , και Θεέ μου βρίσκω τις λέξεις τόσο εύκολα για να την περιγράψω που τρομάζω . Σκέφτομαι , ο Θεός είναι εκστατικός , ο Θεός βρίσκεται παντού , είναι εκστατικός και είναι τόσο δύσκολο να βρεις λέξεις για να τον περιγράψεις, έλεγε ο Καζαντζάκης – σκέφτομαι αυτό και τρομάζω γιατί ξέρω ότι ίσως λείπει από δω .

Ίσως να έλεγα φταίει και η κυρία Βούλα , γιατί ήξερε πως ήταν η κατάσταση του γιού της , παρόλα αυτά δεν έκανε κινήσεις για να τον βοηθήσει , δεν απευθύνθηκε σε φορείς , δεν πήρε την καραμπίνα του νεκρού άντρα της από το σπίτι , δεν , δεν , δεν…

Ίσως όμως αν σκεφτείς πως η μάνα βλέπει με τελείως διαφορετικά μάτια τον γιό της , κάθε μάνα όταν κοιτάζει τον γιο της βλέπει έναν βασιλιά , η μητρική αγάπη , ο πιο ισχυρός δεσμός στο Σύμπαν , πολλές φορές καθηλώνει , τυφλώνει αλλά είναι και η ύστατη παρηγοριά σε έναν χαμένο άνθρωπο . Για αυτό το λόγο , όσοι αρχίσουν να το παίζουν έξυπνοι και να λένε διάφορα , ας πάψουν , ας σκεφτούν τις λερωμένες πάνες τους και ποιος τους ξεσκάτιζε για χρόνια κι έλεγε μάλιστα τι ωραία μοσκοβολά το μωρό μου .

Γι’αυτό κύριοι υπάρχουν οι ανύπαρκτοι φορείς , για αυτό κύριοι μαζί με τη ψυχή μας ξεπουλήσαμε και τα παιδιά μας , για αυτό είμαστε θνητοί διότι σε μας πέθανε ολόκληρη γενιά , και οι γενιές πριν από μας , και οι γενιές μετά από μας . Αλλά είναι στη μόδα της εποχής οι εκπτώσεις .

Οργή. Μόλις η θλίψη κόπασε , έγινε οργή , ήδη από το βράδυ εκείνο που έμαθα το νέο μέσα από τα νέα της Ηλείας  , μέσα από 2 με 3 ερασιτεχνικά βιντεάκια που παρουσίαζαν μέσα στο σκοτάδι το σπίτι που έγινε το φονικό και την κόρη του θύματος να μιλάει φωναχτά με τον αδερφό της . Τα βιντεάκια αυτά παρουσιάστηκαν σε όλα τα μέσα , λες κι ο καταναλωτής θεατής για να χωνέψει και να πειστεί για την αλήθεια του θέματος , έπρεπε να του πλασάρεις και άρτο – θέαμα την τραγική αδερφή να μιλάει με τον αδερφό της . Είναι τόσο προβλέψιμο το πόσο συχνά πια με αηδιάζουν τα ΜΜΕ με τις ταχτικές τους . Εκεί που χρειάζεται ας πούμε μια απόδειξη για την εγκυρότητα μιας είδησης , εκεί σε γράφουν κανονικά και σκόπιμα . ενώ όταν υπάρχει αίμα και κλάμα το τσοντάρουν αμέσως μπας και ανέβουν τα νούμερα . Φαντάζομαι ο θεατής θα δακρύσει , θα συνεχίσει να τρώει την πίτσα του , ίσως κλάσει λίγο πιο μετά , ίσως πάλι καυλώσει . Ποτέ δεν ξέρεις .

Δίπλα από τα βιντεάκια πούλαγαν σε άλλες στήλες κάτι σαμπουάν για ανταύγειες , πιο κάτω ένας τύπος αναλάμβανε να σου μάθει τα μυστικά του πόκερ , πιο κάτω μπορούσες να αδυνατίσεις σε χρόνο ρεκόρ .

Είναι επίσης τρομαχτικό αλλά όχι ασυνήθιστο το ότι τα βιντεάκια πολύ πιθανόν να τραβήχτηκαν από τους αστυνομικούς που είχαν μαζευτεί εκεί πριν μπουν μέσα στο σπίτι για να αφοπλίσουν τον Θοδωρή . Φανταστείτε λίγο , μπαίνεις μέσα στο σπίτι που μένει η μάνα σου , στο σπίτι που είναι δίπλα από σένα , που πριν λίγο είχατε μιλήσει και είχατε πει να βρεθείτε πιο μετά για καφεδάκι σε σένα , μπαίνεις με τον άντρα σου , αντικρίζεις τη μάνα σου νεκρή με παραμορφωμένο πρόσωπο και από πάνω της ο αδερφός σου με την καραμπίνα στα χέρια να ουρλιάζει τρελαμένος από την στέρησή του .

Εσύ δεν μπορείς να αρθρώσεις λέξη , τρέμεις ολόκληρη , χάνεται η γη , ο άντρας σου έχει την ψυχραιμία να πει κάτι , να καθησυχάσει τον τρελαμένο δράστη , να σε πάρει από το χέρι κα τρέχοντας να βγείτε έξω , να πάτε στο σπίτι σας , όπου καλείς την αστυνομία.

Η αστυνομία φτάνει , δεν κάνει ακόμα κάτι , κι εσύ μιλάς με τον αδερφό σου προσπαθώντας να τον πείσεις να παραδοθεί χωρίς άλλες σκηνές , τσακώνεσαι μαζί του , και οι αστυνομικοί τι κάνουν , βγάζουν ερασιτεχνικά βιντεάκια για να τα πουλήσουν μετά στα μέσα , βλέπεις το φωτάκι από το κινητό που αναβοσβήνει , απορείς στιγμιαία τι κάνουν , στην παράνοια της στιγμής όμως το ξεχνάς , γυρνάς στο δράμα . Κι όμως μέρες μετά που βλέπεις τα βίντεο αυτά να κάνουν γύρες τα μέσα σαν λαχταριστό χοτντογκ προς μαζική κατανάλωση , ρέψιμο και κλάσιμο μετά , καταλαβαίνεις .

Κι όλα αυτά δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας μου φίλε μου , ας πούμε η αδερφή μίλαγε , κι εγώ από μια μεριά άκουγα σκεφτικός , και δεν εκπλήσσομαι αν οι αστυνομικοί όντως φέρθηκαν έτσι , δεν εκπλήσσομαι που το κάνουν και σε άλλες περιπτώσεις αυτό , εκμεταλλευόμενοι τραγωδίες να γίνονται τα πρώτα τσιράκια των ΜΜΕ , γιατί δεν εκπλήσσομαι όπως κι όταν βαράνε ανθρώπους χωρίς προφανή  λόγο σε πορείες , όταν βάζουν κουκούλες και το παίζουν ταραξίες , γιατί δεν εκπλήσσομαι όταν μονίμως κυκλοφορούν χαμογελαστοί και λουστράρουν σε δωρεάν εισόδους σε μπαρ κι άλλα τέτοια το σήμα τους , όπως δεν εκπλήσσομαι για την αυταρχική και νταβατζιλίδικη συμπεριφορά τους ορισμένες φορές , διότι όποιος κουβαλάει όπλο πιστεύεται ότι κουβαλάει και αρχίδια .

Διότι δεν εκπλήσσομαι που στην αχρηστίλα τους και στην ανικανότητά τους – σκόπιμη και μη – οι κύριοι υπεύθυνοι , οι έμποροι και οι μεγαλέμποροι των ναρκωτικών , μένουν ασύλληπτοι και θερίζουν . Διότι δεν εκπλήσσομαι που εν τέλει το μόνο που μπορούν να κάνουν σωστά είναι να ζουμάρουν και να τραβήξουν βιντεάκια για το τέρας της ενημέρωσης .

Εκείνο το βράδυ η οργή ανακατεύτηκε με τη θλίψη , έπειτα αραιώθηκαν και τα δύο με λίγο ουίσκι , ίσα ίσα για να έρθει η νύστα και ο ύπνος . Αλλά τα δύο αυτά πρώτα στοιχεία , δεν έφευγαν εύκολα ούτε τις επόμενες μέρες , ώσπου βάλθηκα να τους υποσχεθώ ότι θα τα βάλω σε χαρτί . Αλλά έπρεπε να κατέβω Πύργο για να γίνει αυτό. Nα βρω την παλιά κλίνη που έγινε με τα χρόνια ένα έκφυλο ανάκλιντρο .

Έπρεπε να πλησιάσω την παιδική κλίνη από κοντά , έστω και τρομαγμένος , έπρεπε να πλησιάσω όσο πιο κοντά γινόταν και με δακρυσμένα μάτια να κοιτάξω προς τα μέσα.

Στη Βούλα που θα μας λείψει