Έρημος από τίποτα

Δεν είσαι αυτό που σε πλάσανε να είσαι ,

γενιές τώρα το κύμα χτυπά τα βράχια ,
σκοτάδια τώρα το κύμα χτυπούσε τα βράχια ,
Και τα δειλινά που δεν θα υπάρχεις ,
αυτό θα συνεχίζει να χτυπάει τα βράχια ,
μέχρι να σβήσει ο απόηχός του
στο κρύο μαύρο του σύμπαντος ,
λίγο πριν το τίποτα.
Τρομάζω ,
σα να ζω σε ένα ζεστό σπίτι
κι όταν ανοίξω επιτέλους την πόρτα ,
αντικρύσω μια παγωμένη έρημος
που θα με ταπεινώσει , θα με τσακίσει
με την κενότητά της σε όλο το μεγαλείο .
Αν υπήρχε ένα τέρας να με καρτερά ,
ο φόβος θα μοιραζόταν λιγάκι
και θα γινόταν προσμονή
της επίθεσης του κτήνους πάνω μου ,
θα γινόταν εγρήγορση ,
ίσως και μια γλυκιά χαρά ότι υπάρχει
ένα νόημα σε όλο αυτό , ένας σκοπός :
Nα μην σε φάει το τέρας.
Αλλά δεν υπάρχει τίποτα
κι ο φόβος είναι ακέραιος ,
υπέροχος και τρομαχτικός στην ολότητά του.
Μιλάω για τη ζωή και το θάνατο
και το φόβο του μετά.
Μιλάω χωρίς όμορφα ηλιοβασιλέματα
και μελιστάλαχτες σονάτες .
Η κατάρα μου είναι η σκέψη και ο χρόνος .
Το ένα σε τρώει πιο ύπουλα από το άλλο
και σε φέρνουν βήμα πιο κοντά .
Μιλάω για  μια παγωμένη έρημος
Χωρίς φεγγάρια και αστέρια
Μονάχα τίποτα .