Ο τελευταίος αυτοκράτορας της Γης

Η συνειδητοποίηση αυτή είναι τόσο ξαφνική όσο να σου τραβάνε βίαια κι απότομα την ζεστή σου κουβέρτα ένα χειμωνιάτικο πρωινό και να σου λένε σήκω .

Φαντάζομαι ανάμεσα στο διάλειμμα της φωτιάς και της σιωπής, ξεφύτρωσαν οι ζωές μας , σαν φτέρνισμα , πως είχες πει ένα ποίημα μου μικρό κάποτε , φτέρνισμα ή βήχας.Οι θεοί γλυκάθηκαν από το αστείο αυτό και είπαν ας το προκαλέσουμε πάλι . Ας παίξουμε κι ας τους πούμε ότι όλο αυτό είναι κάτι , έχει κάποιους κανόνες και κάποιο βραβείο εν τέλει , διαφορετικά θα τρελαθούνε και δεν τους αδικώ .

Έξω είχε πέσει κρύο και η νύχτα σήμανε σιωπητήριο στη γειτονιά από τις 7 και κάτι, τα καλοριφέρ βράζανε μέσα νερό και όσο κι αν μου λέγανε οι φίλοι άνοιξέ τα , εμένα αυτός ο ήχος μου άρεσε ,θύμιζε νερό που κυλάει , ποτάμι - και να ήδη άρχισα πάλι να ξεφεύγω , να ονειροπολώ κι όμως δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος που όταν ακούει νερό να κυλάει να μην κάνει συνειρμούς . Τι στο διάολο στο κάτω κάτω σκέψου ένα απλό κατούρημα .

Κοίταγα έξω από το παράθυρο και έλεγα να τη η νύχτα που μου αρέσει , να τη , την υποδέχομαι με μια χαρά , όχι γιατί περιμένω να μου φέρει κάτι σπουδαίο , αλλά γιατί μαζί της έρχεται η ηρεμία , η ησυχία  , , επιτέλους έρχονται οι ώρες της ημέρας που μπορείς να νιώθεις λίγο πιο ασφαλείς , πιο χαλαρός , να βάλεις τη μουσικούλα σου , να δεις καμιά ταινία , να διαβάσεις κανένα βιβλία , να πάρεις την κοπέλα δίπλα σου να της κάνεις έρωτα πάνω στον καναπέ , στο χαλί , στο μπάνιο , παντού , να γράψεις κάτι , να σβήσεις κάτι , να μην κάνεις απολύτως τίποτε . Η μέρα με τρελαίνει , έχει έναν συνεχή φόβο μέσα της , οι ώρες της μοιάζουν λάμιες που μονίμως παραμονεύουν κάθε σου βήμα να σε φάνε . Όπως εκείνος – να συνειρμός – όπως ο μαλάκας εκείνος ο Αμερικανός που ήταν τίμιος και σωστός οικογενειάρχης και επειδή δεν γούσταρε τις πουτάνες που κάνανε πιάτσα έξω από το σπίτι του , τις έπαιρνε από πίσω με μια κάμερα και τις τράβαγε βίντεο την στιγμή που δουλεύανε και το έβγαζε – ακόμα το κάνει – στο ίντερνετ . Με αυτά και με αυτά , η λάμια αυτή έγινε γνωστή και η ξεφτιλισμένη σταυροφορία του παίζεται σαν αρετή σε εκπομπές και ο ίδιος δηλώνει ακάθεκτος και σωστός χριστιανός πάνω από όλα . Και δεν καταλαβαίνω εγώ πως ακόμα δεν έχει βρεθεί κάποιος να τον σπάσει στο ξύλο και να του χώσει την κάμερα στον κώλο και σκέφτομαι ίσως είμαστε ανίκανοι να διώξουμε τις λάμιες μας γιατί οι λειψές ώρες , όπως έλεγε ο Μπουκ. , μάς οδηγούν στις λίγες καλές . Και λέω εγώ , οι μαλάκες άνθρωποι μάς κάνουν να εκτιμάμε τους καλούς .

Είμαι σίγουρος ότι ο τύπος τραβάει μαλακία , πιθανόν και με την γυναίκα του μαζί , με τα βίντεο των δυστυχισμένων κοριτσιών που μαζεύει , είμαι επίσης σίγουρος ότι καμία εκκλησία ούτε φορείς είναι ανάμεσα στο πλήθος των πελατών του στο διαδίκτυο . Θα έλεγα ότι μόνο καυλωμένα παπάρια για κώλους και τσιμπούκια κάνουν κλικ στα βίντεό του .

Η αλήθεια είναι ότι ο παραλογισμός είναι ο τελευταίος αυτοκράτορας της γης . Βλέπεις το παράλογο παντού , ακόμα και στην ίδια μου την επιλογή να γουστάρω τη  νύχτα πιο πολύ από τη μέρα . Ίσως είμαι καταθλιπτικός , ίσως επειδή συνήθιζα παλιά να γλεντάω τη νύχτα , ίσως επειδή νιώθω ότι ο φόβος φεύγει τη νύχτα . Αλλά όλα αυτά είναι μπούρδες . Τίποτα δεν συγκρίνεται με το φως και κάπου μέσα μας ελπίζουμε να μην χρειαζόμασταν ποτέ τις νύχτες , που σημαίνει  πολύ απλά πως όταν λες ότι γουστάρεις κάτι αλλά μέσα σου ελπίζεις για τη μέρα , ο φίλε μου είσαι πιο πολύ καψούρης με την αυγή , πιο πολύ και από τα ηλιοβασιλέματά σου που υμνείς τα βράδια στα χαρτιά .

Αυτό το στυλό δεν γράφει πια , δυσκολεύεται να χαράξει γράμματα πάνω στο χαρτί , βλέπω δεν γίνεται να συνεχίσω την ιστορία μου με αυτό το στυλό , χρειάζομαι άλλο.  Αλλά δες το παράλογο σου επιβάλλει να συνεχίσεις με το ίδιο σκάρτο στυλό , όπως συνέχισε αυτή κοινωνία με την ίδια σκάρτη πολιτική τάξη που την έφερε έως τα σκατά . Είναι παράλογο αδερφέ μου , να εμπιστεύεσαι το μέλλον σου στους ίδιους ανθρώπους που στο έκοψαν κομματάκια μικρά και το πούλησαν ζεστό ζεστό όπως την μπουγάτσα στο γωνιακό μαγαζάκι που πας κάθε πρωί . Τώρα κάθε δεύτερο πρωί .

Η ηλιθιότητα του παραλογισμού είναι η γυναίκα του αυτοκράτορα .

Το κρύο χαϊδεύει τα πόδια μου και η μύτη μου παγώνει . Στα άκρα πάντα κρυώνεις πιο πολύ και είναι βάσανο να πεθαίνεις στους δρόμους μιας πόλης , νηστικός , ξεπαγιασμένος , χτυπημένος , ξεχασμένος . Η εποχή μου με τρομάζει γιατί το όνειρο κρύβει τρομαχτικά τέρατα που στα παραμύθια ήταν και καλά πρίγκιπες με λευκά ατιά και χρυσές πανοπλίες .  Ακούω , διαβάζω , τόσους όρους , τόσα δικαιώματα , τόσες εξελίξεις , ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ , ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ , ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ , ΙΣΟΤΗΤΑ , ΙΣΟΝΟΜΙΑ , ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ , και μπορώ να σου πω κι άλλες τέτοιες μπούρδες φίλε και τώρα θα πεταχτούν και θα με πούνε λαϊκιστή και θα τους γράψω στα αρχίδια μου όπως αυτοί γράφουν στα αρχίδια τους εμάς και εμείς γράφουμε στα αρχίδια μας αυτούς που πεθαίνουν και βιάζονται καθημερινά στην σύγχρονη κοινωνία των μεγαλείων. Οι δημοσιογράφοι που φτύνουν σάλιο μπροστά στην οθόνη θα πουν έναν επικήδειο για κάποιον , θα βάλουν λίγο μελό , θα κάνουν ότι νοιάζονται , και όταν σβήσουν τα φώτα θα πουν στα αρχίδια μας . Οι πολιτικοί δεν νοιάστηκαν ποτέ πέρα από την κοιλιά τους . Οι λίγοι πλούσιοι που κινούν τις μαριονέτες στο παιχνίδι , στο εμπόριο των εθνών , θα χαρούν γιατί θα βάλουν κι άλλο ένα μηδενικό στα λεφτά τους , άσχετα αν στάζουν αίμα , άσχετα αν εν τέλει κι αυτοί το ίδιο σκατένια κοπριά με όλους θα γίνουν . Κι εμείς θα συνεχίζουμε να κρυβόμαστε στις νύχτες μας και να λέμε δεν γαμιέται θα αδράξω τη μέρα αύριο .

Ο τελευταίος αυτοκράτορας προστάζει να κοιμηθώ, όσο η μέρα ξημερώνει και η οργή υποχωρεί αφήνοντας τη θέση της σε μια γλυκιά κούραση . Μια μάνα νανουρίζει το μωρό της από πάνω και ο ύστατος συνειρμός πριν κλείσω τα μάτια έρχεται να με καληνυχτίσει βουβά .

Καθώς οι γονείς διαβάζουν παραμύθια στα παιδιά τους για έναν καλύτερο κόσμο και ο χαμηλός φωτισμός κρύβει το δάκρυ τους στο ψέμα του παραμυθιού

΄΄κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα ΄΄….