Η αναπνοή μου γίνεται μια ομίχλη μικρή στο τζάμι
Καθώς απόψε η βροχή κυλά βωβή ανάμεσα στο πλήθος
Και η ομοιοκαταληξία κι ο ρυθμός στο ποίημα δε βγαίνει.
Η ζωή θυμίζει πάντα την ασυμμετρία στους μοναχικούς
Και ο θάνατος την μοναδική συνέπεια στους κυνικούς .
Δες! Σου ζωγράφισα μια μπαλαρίνα,είχες πει χαμογελαστή
Κι είχες φυσήξει διπλά στο υγρό γυαλί η εικόνα μη χαθεί.
Τώρα το σπίτι αυτό μοιάζει με μια μεγάλη άδεια σκηνή
Και το σώμα ένας σκύλος δειλός που φαντάζεται χορούς
Με μπαλαρίνες χλωμές , με μπαλαρίνες γυμνές …
Η αναπνοή μου γίνεται μια ομίχλη μικρή στο τζάμι
Καθώς το δωμάτιο πλημμυρίζει από γυναίκες μικρές
Που σαν μέδουσες χορεύουν και χάνονται στο ταβάνι .
Δες! Σου ζωγράφισα μια μπαλαρίνα ,είχες πει …
η αναπνοη μου γινεται μια ομιχλη μικρη στο τζαμι...
ΑπάντησηΔιαγραφήεκει κυκλο μικρο και μεσα σ αγαπω!!
πολυ ομορφο!!!..
μακαρι το σωμα... να βρει την δυναμη και την αντοχη... οπως πριν....
αλλαζουν ολα... μα... δεν θα πρεπει τιποτα να μενει στάσιμο..
εδω μεσα σε τουτο τον χωρο... οταν ερχομαι ..νιωθω πως φτανω καπου αλλου!!!!
καλη συνεχεια να εχετε με φιλια που αναπολουν..
όμορφο
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τα λόγια σας...''Σ αγαπώ'' δεν υπάρχει όντως κάτι που να μένει στάσιμο..Τις καλημέρες μου!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ.Δ