Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Καθώς οι μέρες αγκυλώνονται στον ουρανό

Τα περιστέρια πέταξαν προς την παλιά καμάρα
Και το γέρικο σκυλί σαν να ξύπνησε λίγο
Από το ξαφνικό αυτό τίναγμα.
Ανάμεσα σε πόδια ανθρώπων βιαστικών
Σήκωσε το κεφάλι του βαριεστημένα για μια στιγμή
Πριν χαθεί πάλι στα σκυλίσια όνειρά του.

Είναι περίεργο πως τα περιστέρια αλλάζουν,
Πως παίρνουν το χρώμα της πόλης σταδιακά.
Αυτό μου είχες πει αιώνες πριν,
Καθώς η γη έφερνε στροφές γύρω από τον εαυτό της
Και οι μέρες αγκυλώνονταν κάπου εκεί ψηλά
Στον ουρανό.

Τώρα το μεσημέρι αυτό πήρε την γκρίζα απόχρωση
Που του αξίζει και οι στίχοι βγαίνουν αυθόρμητοι,
Ρέουν άνετοι στο χαρτί,γεμίζοντάς το με λέξεις.
Ανάμεσα στον ήχο από ένα βιολί και ένα πιάνο
Η ψυχή στάζει τις δικές της σταγόνες στη θάλασσα.
Δεν σε ξέχασα ποτέ,μοιάζει να λέει.
Δεν σε έχασα ποτέ,μοιάζει να κλαίει.

3 σχόλια:

  1. Τα περιστέρια... και μαζί τους οι ψυχές των ανθρώπων παίρνουν το γκρίζο χρώμα των πόλεων, αλλάζουν!
    Κι εσύ με τα ποιήματα σου, ξυπνάς τους ανθρώπους από τα σκυλίσια ονειρά τους, για να δουν την αλήθεια.
    Το θαυμασμό μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλησπέρα Ηλία... οι λέξεις σου έχουν δεσμεύσει αθανασία και αλήθεια... ό,τι κι αν γράψεις, είναι 'καταδικασμένο' να είναι ποίηση! Καλά να είσαι φίλε μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με συγκινούν πάντα τα λόγια σου Αντώνη...αυτό το ιστολόγιο έχει και τη δική σου χροιά..ευχαριστώ φίλε μου!
    Σοφία ευχαριστώ πολύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή