Οι δαίμονες κολυμπούν στα νερά αυτά

Το τελευταίο τρένο πέρναγε πάντα αφότου ο ήλιος είχε δύσει.
Φύλαγε το μοναδικό τσιγάρο της ημέρας για την ώρα αυτή
Το άναβε τη στιγμή που ένιωθε τη γη να τραντάζει
Και τράβαγε την πρώτη τζούρα όταν το φως έσκιζε τα πεύκα
Και έβγαινε στο άνοιγμα του γκρεμού.
Η θάλασσα κάτω έμοιαζε να καλωσορίζει το πέρασμα αυτό
Με ένα μουγκρητό και με ένα κύμα γροθιά πάνω στο βράχο.
Οι άγγελοι έρχονται εδώ πάνω να ξαποστάσουν,σκέφτηκε.
Και οι δαίμονες κολυμπούν στα νερά αυτά με γυμνές γοργόνες.
Ποτέ δεν φαίνονται όμως οι μορφές των ανθρώπων στα βαγόνια
Λες και το τρένο είναι ένα άψυχο φίδι που τυλίγει την ακτή.

Στις τρεις ρουφηξιές όλα γύριζαν πάλι στην ησυχία τους
Εκτός από την ανάσα του που έβγαινε πιο γρήγορη
Εκτός από τη ψυχή του που κυλιόταν στο χώμα.
Γύρισε προς το ξύλινο σπίτι.Έχουν σβήσει τα φώτα.
Κι όμως είναι ακόμα εκεί μέσα.
Κλειδωμένα.
Φυλακισμένα.


(Στο φίλο και δάσκαλο Αντώνη Μυκονιάτη)