Σεντόνι από φύκια

Σου μιλάω πάλι.Ακούς?Σου μιλάω πάλι.
Η τσέπη άδειασε πιο γρήγορα κι απ’ότι γέμισε.
Το σπίτι καλωσορίζει με μίσος τη νύχτα
Και η πείνα μαζί με δόση ντροπής
Γεμίζει τα χαρτιά με στίχους.
Με λέξεις λυγμούς προς την απώλεια
Και την λάμια πραγματικότητα
Που σέρνει τις μέρες από τα μαλλιά
Και τυφλώνει τα μάτια και την ψυχή.

Στο χωριό τέτοια εποχή έπεφταν οι πρώτες βροχές
Και η θάλασσα άπλωνε έξω σεντόνι από φύκια
Να υποδεχτεί τους μοναχικούς επισκέπτες.
Τους ξένους μες στον τόπο τους
Που έρχονταν με τα σύννεφα κι έφευγαν
Με το σμίξιμο της γης και του ουρανού.

Στις κραυγές της πόλης ξαναγεννηθήκαμε λειψοί,
Ταξιδευτές σε αυτό που λένε ζωή και χρόνος.
Τα παραμύθια της Χαλιμάς σάπισαν στο μαξιλάρι μας
Και φύτρωσαν στην θέση τους απρόσωποι εφιάλτες.
Οι σκιές στα μάτια σου έφερναν πόνο στην ψυχή μου
Πόνο στην ψυχή μου.
Μοιάζαν με βάρκες πρόωρα ξεβρασμένες σε έρημη αμμουδιά.

Η φωνή που αγάπησες,που λάτρεψες τα βράδια εκείνα
Η φωνή που σου ψιθύριζε γλυκά παραμύθια
Με παλάτια και κρεμαστούς κήπους,
Η φωνή αυτή σε πρόδωσε χλωμό κορίτσι.

Αυτό το ποίημα με σκοτώνει στίχο στίχο
Με φέρνει πίσω στις ερειπωμένες αυλές
Και τις στοιχειωμένες θάλασσες που σε αγάπησα.
Η νύχτα έχει ακόμα τιμωρία να πουλήσει απλόχερα
Στους προδότες και στους δειλούς.
Στους ανθρώπους εκείνους που χτίζουν
Παλάτια για φυλακές.
Και σε κείνους που αγαπάνε αφού ξεχάσουν…