Ήρθε πάλι η βροχή
Σαν γλυκιά υπενθύμιση
Ψάχνω να βρω κάτι που
Έχασα
Κάτι που λεγε ότι ήταν
Δικό μου.
Δες οι άνθρωποι
Σέρνουν αλυσίδες στα πόδια τους
Στα βήματά τους.
Δεμένα πίσω τους
Τα παιδιά τους,τα όνειρά τους.
Έβαλε πάλι κρύο.
Κάπου έχασα κάτι δικό μου.
Έχασα τα χαμόγελα,
Έχασα τα δάκρυα.
Αυτά τα δάκρυα δείχνουν
Ότι είμαστε ζωντανοί.
Ναι αυτό έλεγες.
Πώς είναι να μην νιώθεις?
Μια στιγμή γαλήνης
Σε μια φουρτουνιασμένη
Θάλασσα ταραχής.
Πέρασε και χτες που λες
Η βροχή σου,
Να μου πει ένα πικρό ΄΄γεια σου’’,
Να μου πει το τραγούδι της.
Έμεινα να την κοιτάζω
Από το παράθυρο.
Και για πρώτη φορά
Δεν σκέφτηκα τίποτα.
Ούτε δάκρυα ούτε χαμόγελα.
Απλά περίμενα να κάνει
Το κομμάτι της
Και να τελειώσει.
Για πρώτη φορά
Μετά από καιρό..
Γαλήνη σε μια ταραχή.
Αντίο στερνό
Στις βροχές που μας αγάπησαν
Στις βροχές που πεθαίνουν..
ανέτειλε η εποχή των ποιητών... το χινόπωρο... εύγε Ηλία... εξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈκπτωτες βροχές
ΑπάντησηΔιαγραφήσε χώμα τόσο διψασμενο...
κι αν μας αρνηθούν το θανατο και δε θαφτουν οι σταγόνες μέσα του,
μόνο το άκαμπτο κρύο θα μας μενει....
της παθητικότητας χωρίς συναισθήματα....
Γι'αυτο πεθαινουν οι βροχές...
για να θαφτουν μεσα μας και να υγροποιηθεί το συναισθημα...
Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας..με συγκινεί που διαβάζετε τους στίχους μου και μοιράζεστε τις σκέψεις σας μαζί μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντώνη,όντως το φθινόπωρο είναι η εποχή μας ..μετά από την εποχή της δράσης(καλοκαίρι),έρχεται η εποχή της σκέψης,του απολογισμού μαζί με την πρώτη βροχή..
Κάκια,τα σχόλια σου πάντα τόσο βαθιά και γεμάτα νοήματα..Το κρύο της κενής παθητικότητας που περιμένει τις στάλες της βροχής για να σπάσει και να βγουν τα αισθήματα..Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα γίνεται..
Σας ευχαριστώ και πάλι!