Τα ζάρια πρώτα μου είπαν
Ότι η τύχη μου άλλαξε.
Τα ζάρια κι όχι ο βαρύς ουρανός
Που στάλα στάλα έριχνε
Τις πινελιές του στην κακοκεφιά..
Ο χρόνος γεράκος τρελός
Με κυρτή ξύλινη μαγκούρα
Πέρναγε τα πρωινά και μου έλεγε
Καλημέρα
Κι έπειτα χανόταν στην γωνιά
Χορεύοντας έναν παρδαλό χορό.
Κανείς δεν συμμερίζεται το κέφι σου
Τρελέ.
Oι φίλοι μου χάθηκαν στην αλλαγή
Τα σώματά τους κρέμονται καρφωμένα
Στις κεραίες των σπιτιών.
Κάποιοι γλίτωσαν αλλά κρύβονται
Ανάμεσα στο πλήθος ζητιάνοι.
Άλλοι ντύθηκαν βασιλιάδες
Και σταυρώνουν φτωχούς
Πάνω σε έρημους λόφους.
Δεν κλαίω για αυτούς που χάθηκαν
Αλλά για αυτούς που άδικα ξεχνώ.
Θύμισε μου τα πρώτα μας λόγια
Θύμισε μου τι φόραγες εκείνο το βράδυ
Τα μαλλιά σου ήταν πιασμένα πίσω
Σε μια μπλε κορδέλα.
Αυτό θυμάμαι.
Κάνει τόση ζέστη εκεί έξω
Κι όμως έχω αρχίσει πάλι να κρυώνω.
Ζεσταίνω μόνο τις σκέψεις στην καύτρα,
Γύρω από την καύτρα.
Αλλά το σώμα βυθίζεται στο ρίγος
Γιατί το σώμα σπάνια σε ακολουθεί.
Άρχισε πάλι να νυχτώνει .
Στο μπαλκόνι μου τελειώνω το τσιγάρο.
Κάτω στο πάρκο ένα ζευγάρι φιλιέται
Η γυναίκα μοιάζει να γελάει
Ή να κλαίει.
Κάποιοι στίχοι κυλούν μέσα μου
Από ένα παλιό μας ποίημα…
Χιονοστιβάδες από κορδέλες κοριτσιών
Αρχίζουν να πέφτουν στην γειτονιά.
Σε αργή κινηματογραφική κίνηση
Καλύπτουν σιγά σιγά τα πάντα.
Ανοίγω τα χέρια να τις υποδεχτώ
Μα αυτές λιώνουν πάνω μου.
Οι περαστικοί τρέχουν να κρυφτούν
Κάτω από υπόστεγα προστασίας.
Κάποιος κάνει τον σταυρό του.
Η κοπέλα τυλίγεται στην αγκαλιά
Του άντρα.
Και από κάπου άρχιζει πάλι να παίζει
Εκείνο το παλιό τραγούδι των Βeirut.
Κλείνω τα μάτια και χαμογελαστός
Σε καλωσορίζω κι απόψε…
