Ο Ιούλιος κλαίει για μας

Η μουσική άρχισε να χαμηλώνει
Μαζί με τα φώτα και τις φωνές.
Οι γκόμενες έπαψαν να λικνίζονται
Στον δικό τους καυλωτικό χορό
Και ακούμπησαν τα κεφάλια τους
Πάνω στους ώμους των αγοριών τους.
Άλλες,οι πιο μοναχικές,ακούμπησαν
Την ψυχή τους πάνω στα ποτήρια τους.
Εγώ μαζεύτηκα στην γωνιά μου
Με την πικρή μπύρα στο χέρι
Και το τσιγάρο στο στόμα,
Να θυμίζει ότι αναπνέω που και που.
Ο παλιόφιλος δίπλα μου,κάθισε
Στο πέτρινο παγκάκι ψιλομεθυσμένος
Ψιλοτελειωμένος.

Η χαρά είναι παροδική και εύθραυστη
Σαν μικρό νεογέννητο παιδί
Που σαλεύει κατά που το κινήσουν.
Η χαρά είναι γυναίκα δυστυχισμένη
Και οι αναμνήσεις κοράκια μαύρα
Που διψούν για σάρκα και αίμα.
Και που πάντα επιστρέφουν
Για να φάνε λίγο ακόμα.

Ένα γνωστό παλιό τραγούδι,
Ένα γνώριμο ξεχασμένο άρωμα,
Ένα γέλιο,ένα γέλιο,
Είναι ικανά να σε τσακίσουν,
Να σε σπρώξουν στην γωνιά σου
Φοβισμένο,ηττημένο,τελειωμένο.
Παλιά έρχονταν συνέχεια
Και μου σκοτώνανε τις νύχτες
Και τα πρωινά ένα ένα.
Τώρα έρχονται σε ακαθόριστες
Στιγμές
Και διαρκούν όσο τρεις χτύποι της καρδιάς.
Ο πρώτος ρίχνει σκιές στα μάτια σου
Ο δεύτερος σε παραπατά προς τα πίσω
Και ο τρίτος
Ο τρίτος
Σου χαμηλώνει το κεφάλι.
Τρεις χτύποι της καρδιάς,
Τρεις χοροί με τον θάνατο.
Κι ανάμεσά τους
Η σιωπή
Της αγάπης
Και της απώλειας.
Ναι κούκλα μου
Ο Ιούλιος κλαίει
Για μας…