Οι δρόμοι ήταν
Γεμάτοι από ζωή
Και κίνηση.
Ο ήλιος ζέσταινε
Από το πρωί
Τις στέγες των σπιτιών
Και τα πρόσωπα
Των ανθρώπων.
Και κει κάτω
Στο λιμάνι
Μερικά πλοία
Ρέμβαζαν πάνω
Στην κοιμισμένη
Θάλασσα.
Θα λεγε κανείς
Ότι είχε στηθεί
Κάποιος όμορφος
Ρυθμικός χορός.
Κάποια ερωτική
Συνάντηση από
Χρώματα και φωνές.
Ύμνος στην ζωή
Και την ελπίδα.
Κι εγώ περπατούσα
Πάνω στα άσπρα
Μπαλκόνια
Πέταγα δίπλα
Στα απάτητα στενά.
Τραγουδώντας
Το όνομά σου
Σαν παραμύθι γλυκό.
Κι όταν ήρθε το
Δειλινό σιγά σιγά
Σαν τρυφερός εραστής
Η καρδιά μου ηρέμησε.
Κι έγειρα εκεί κάτω
Στον πέτρινο μόλο,
Σκεπάστηκα με την
Κουρασμένη ψυχή μου
Κι αποκοιμήθηκα…
Ο τρόπος κάθε φορά που φεύγουμε είναι διαφορετικός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαφορετικά τα βήματά μας.
Διαφορετικές οι ματιές μας.
Το ερώτημα που μου γεννιέται
-χωρίς να απαιτεί απάντηση- είναι:
"είσαι σίγουρος πως έφυγες;"
όχι δεν είμαι σίγουρος.κανεις δεν είναι ποτέ απόλυτα σίγουρος.πολλές φορές δεν φεύγεις,απλά αποτραβιέσαι κάπου ήσυχα με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα γυρίσεις ή δεν θα χρειαστεί καν να φύγεις.Η ελπίδα μπορεί να βγει αληθινή αλλά τις πιο πολλές φορές σβήνει σιγά σιγά.Μέχρι που ξυπνάς ένα πρωινό και αναρωτιέσαι,προσπαθείς να θυμηθείς για τι ακριβώς ήλπιζες.Και όταν διαπιστώσεις ότι δεν θυμάσαι και πολλά,τότε είσαι ένας χαρούμενος-άδειος άνθρωπος που θα συνεχίσει την πορεία του...
ΑπάντησηΔιαγραφή