Σκάρτη αθωότητα

Μέρες που βρέχει κόκκινη
Λεπτή βροχή.
Οι άνθρωποι που εξατμίζονται
Σε ένα άσπρο σύννεφο.
Η πόλη που αργοπεθαίνει
Στην ακινησία και την
Σκάρτη αθωότητα.
Εσύ που σταυρώνεις
Όνειρα στο λιμάνι.

Πλέκω την οργή με
Παράνοια και βαδίζω
Σκυφτός στους δρόμους.
Μην κλαις αγάπη μου.
Κρατάω τα βράδια μας
Στην τσέπη μου.
Και ένα λουλούδι μικρό
Καρφωμένο στην φθορά μας.

Η πόλη κούρνιασε πάλι
Φοβισμένη στην γωνιά της.
Σαν μια πόρνη άλλη
Θα την αντικρύσουν τα παιδιά της.
Τα πρωινά που ηρεμεί η καρδιά
Και η σιγή αγγίζει την τελειότητα.
Που η λήθη απλώνεται φαρδιά
Και κρύβει μια σκάρτη αθωότητα.