Η γυναίκα πάντα
Ξέχναγε να κεράσει ηδονή
Το φεγγάρι.
Και έπεφταν σκόρπια
Τα φιλιά της
Στην γη…
Έξω από την πόρτα
Ξαπόστασε για λίγο
Η σιωπή
Σμίγοντας ερωτικά
Με την σκιά μου.
Τα βήματα σέρνουν
Κάτι από τους
Αναστεναγμούς τους
Και από εκείνο
Το παλιό τραγούδι.
Πέρα από την θάλασσα
Ανασαίνει το αίμα μου
Και κοιμάται η ψυχή μου.
Κάποιος πέταξε προς
Τον Νότο σαν κραυγή.
Κάποιος ξέμεινε πίσω
Άδειος σαν σιωπή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου