Έφτασα εκεί που σμίγει
Η χαρά με την δίνη ενός
Ασάλευτου πρωινού.
Στο μεταξύ κανένας δεν
Αποκρίθηκε στην γλυκιά
Μελωδία της αυγής.
Ξεχασμένοι σε γκρίζα
Βαριά λεωφορεία της
Θλίψης και της σιωπής.
Κορίτσι μου λένε πως
Μας θάψανε σ’ένα σοκάκι
Στο τελευταίο μας φιλί.
Καλώ την ύστατη αυγή
Ξένος ηθοποιός μέσα
Στην χάλια γιορτή τους.
Άδειες οι ψυχές στέκονται
Μπροστά στην ανατολή
Φορώντας τα καλά τους.
Επίσημη τελετή σφαγής
Σε μια νέμεση που χαράζει
Το αχνό χαμόγελό σου.
Κορίτσι μου λένε πως
Μας θάψανε σ’ένα σοκάκι
Στο τελευταίο μας φιλί…
με αφορμή κάποια περίεργα ή και πικρόχολα σχόλια που έγιναν σε άλλο χώρο φίλε Ηλία, θα ήθελα απλά να σου θυμίσω ότι το πνευματικό πόνημα εγείρει συζήτηση, ενίοτε σκανδαλίζει, ενοχλεί, σοκάρει, ανισορροπεί... μην αναρωτιέσαι γιατί κάποιοι αδυνατούν να δουν πίσω από τις λέξεις, πέρα από τις εικόνες... η ποίηση δεν είναι περιγραφή ούτε αντιγραφή της πραγματικότητας αλλά η αποτύπωση μιας ένδον αλήθειας που αφορά τους ελάχιστους μεμυημένους σ'αυτήν... συνέχισε τον ανάβατό σου, κάποιες φορές μοναχικός αλλά ποτέ μόνος, κάποιες άλλες στεναχωρημένος αλλά ποτέ θλιμμένος, το ήξερες, το ξέρουμε, είναι σε εμάς γνωστό πια, ό,τι έχει να κάνει με τούτη την αλήθεια θα προκαλεί, θα αμφισβητείται, θα σταυρώνεται... ίσως καμιά φορά το αίμα από τα καρφιά είναι περισσότερο, ο πόνος δυσβάσταχτος αλλά δεν γίνεται αλλιώς... κι αυτό είναι σημείο της αυθεντικότητας και της δύναμής του... να σαι καλά φίλε μου...
ΑπάντησηΔιαγραφή