Κραυγή που πνίγηκε
Σε χίλια πέτρινα δέντρα.
Λοξά βαδίζω στο πλήθος
Για την κρυφή πηγή.
Γιορτή μαζί με κηδεία
Που χάνεται όλο το φως.
Έγινε εφιάλτης το χάδι
Ανάσα βαθιά η ντροπή.
Δίσταζες να το πεις
Πως άλλαξε βίαια η πόλη.
Μέρες που σε καλούν
Χωρίς όμως να σ’αγαπάνε…
Γεια σου φίλε μου Ηλία... σου έγραψα στο Λογο... αλλά κι από δω το σημειώνω, εκλεπτύνεις τη γραφή σου, την κεντάς με δεξιότητα, βαθαίνεις και απλώνεσαι όμορφα αλλά και με απλότητα σοκαριστική σχεδόν... σε χαίρομαι φιλε μου...
ΑπάντησηΔιαγραφή