Ένας γερο βασιλιάς ασάλευτος
σε σάπιο θρόνο.
Το είδωλο μιας πριγκίπισσας
σε μισό καθρέφτη.
Οι αυλικοί ωραία υπνωτισμένοι
σε κίτρινους τοίχους.
Χρόνος φτηνά ξεχασμένος
στον χώρο.
Σεντόνι προσεχτικά ζαρωμένο
στις μορφές.
Ακινησία αβάσταχτα φριχτή
στην ψυχή.
(αφιερωμένο στον SAILOR)
Τώρα, δεν χρειάζεται να είναι κανείς διάνοια φίλε Ηλία για να υποθέσει ότι αυτή η Ακινησία την οποία με λίγους στίχους την αποτυπώνεις τόσο δυνατά σαν μια φωτογραφία του νεκρού χρόνου, εκφράζει φυσικά μια φάση εσωτερική που διανύεις, μια μη-φάση μάλλον καθώς -υποψιάζομαι απλά- η ροή έχει παγώσει, η δράση έχει ματαιωθεί, το μάγμα της ψυχής σου αναμένει στα βάθη των ωκεανών για την στιγμή που ανανεωμένο πια θα βρει έξοδο εκτόνωσης... και έτσι θα συμβεί φίλε μου... και η ακινησία είναι απαραίτηση ενίοτε, όπως η Πραλάγια στις Μέρες και Νύχτες του Μπράχμα στις Βέδες... ευχαριστώ και πάλι για την αφιέρωσή σου. Τα λέμε...
ΑπάντησηΔιαγραφή