Έκτορας

Δεν μπορούσα να δω καθαρά την μορφή της πάνω στα τείχη.Ίσως έφταιγε η αφόρητη ζέστη,ίσως το τραύμα στον ώμο.Μπορεί πάλι να έφταιγαν οι φωνές του Αχιλλέα που με καλούσαν να σηκωθώ να συνεχίσω.
Ένιωθα την πανοπλία μου ασήκωτη,πρώτη φορά από τότε που την φόραγα σαν παιδί.Δεν είχα αντοχές να κρατάω την ασπίδα μου πια γ’αυτό την άφησα να πέσει κάτω.Ο Αχιλλέας φάνηκε να σαστίζει.Το χρυσό κράνος του με τύφλωνε.Δεν μπορούσα να την δω στα τείχη…
Έμενα εκεί γονατιστός μπροστά στα γεμάτα από κόσμο τείχη.Όλοι θα βλέπανε τον θάνατο του πρίγκιπα τους.Κάπου ακούστηκε κάτι σαν μοιρολόγι.Η μάνα μου θρηνούσε από τώρα.
Τι ωραία μέρα που είχε.Αγαπημένη μου θυμάσαι τις βόλτες μας στα καταπράσινα λιβάδια…Το πρώτο μας φιλί.Το πρώτο μας σμίξιμο.Και μετά γυμνοί που κολυμπάγαμε στην θάλασσα.
Άφησα να πέσει και το σπασμένο σπαθί μου.Πάλι ακούστηκε εκείνο το μοιρολόγι.Γύρισα προς τα τείχη.Ο πατέρας κοίταζε ανέκφραστος τον Αχιλλέα.Δίπλα του ο Πάρις έκρυβε το πρόσωπό του.Η Ελένη ακούμπαγε στον ώμο του χαϊδεύοντας τα ξανθά μαλλιά του.Και πιο πέρα η αγαπημένη μου με κοίταζε βουβά.
Ο Αχιλλέας μούγκρισε και ήρθε αργά προς το μέρος μου μέσα σε σύννεφο κόκκινης σκόνης.Σήκωσα το κεφάλι μου προς τον ουρανό.Συγχώραμε αγάπη μου…
Ένιωσα την κρύα λεπίδα βαθιά μέσα στην καρδιά μου.Σιγά σιγά ο ουρανός μου έγινε κόκκινος και ένιωσα τις σκιές να με περιτριγυρίζουν.Έκλεισα τα μάτια.
Πάνω στα τείχη ακούστηκε ένα φοβερό ουρλιαχτό.Θα ξαναβρεθούμε αγαπημένη μου…

Τέλος