Την άρπαξε από τα μαλλιά και της είπε ρούφα μου την ψυχή τώρα…
Και αυτή υπέροχη μέσα στο σκοτάδι κρυμμένη κάτω από βρώμικα σεντόνια
Τον πήρε γλυκά μέσα στο στόμα της ευλαβικά υποταγμένη στην θέλησή του…
Καθώς η πόρνη νύχτα ακολουθούσε την χαραγμένη πορεία της στο πουθενά
Αυτή ηρωικά μεθούσε με το σπέρμα του στραγγίζοντάς του κάθε ζωή…
Στο δίπλα δωμάτιο ακουγόταν να παίζει χαμηλά το ‘’roads’’ των Portishead…
Σήκωσε τα μάτια της στα δικά του και μετά κοίταξε τον ξεφτισμένο τοίχο
Της γύρισε βίαια το κεφάλι της προς το μέρος του και την φίλησε γελώντας
Γιατί γελάς τον ρώτησε,αν και κατά βάθος ήξερε την απάντηση…
Γιατί αύριο μόλις ξημερώσει θα με σκοτώνεις στο λιμάνι της είπε…
Έξω στα βρώμικα στενά κάπνιζαν οι αλήτες και ψάχναν τον έρωτα….
Τα καράβια παίρναν μαζί τούς ναυτικούς και άφηναν πίσω τους πουτάνες
Που κλαίγονταν πάλι για μία αγάπη μακρινή που χάθηκε ένα πρωινό…
Και στο κρεβάτι τους το άδειο ξεψυχούσαν οι πορνόγεροι από καρκίνο
Δίπλα σε ένα άδειο μπουκάλι ουίσκι και ένα μισοτελειωμένο ποίημα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου