Να ήταν οι στίχοι διαφορετικοί
Να ξεχείλιζαν από αγάπη
Και ευτυχία…
Να ερχόταν αυτό το καλοκαίρι
Με το φως της χαράς…
Τα όνειρα
Αυτά τα όνειρα
Να με έβρισκαν ξαφνικά
Ένα δειλινό
Στην γωνιά του δρόμου
Και να μου χαμογέλαγαν
Καρτερικά…
Αλλά οι στίχοι έμειναν ίδιοι
Και τα όνειρα
Δεν επιστρέφουν ποτέ
Παρά μόνο αλλάζουν μορφές
Και γίνονται τρομαχτικά.
Δες,δεν σε ξέχασα ποτέ.
Ποιος μπορεί να πει για μας
Ένα όμορφο τραγούδι
Τα βήματά μας να συντροφεύσει
Μέχρι την άλλη μέρα.
Κι από κει σε μια ολόκληρη ζωή.
Μικρό μου νου,
Η σιωπή είναι το πιο θλιμμένο
Τραγούδι απ’όλα…
Σε έναν τελευταίο χορό
Μπροστά στις ψυχές μας,
Υποκλίνομαι βαθιά
Και φεύγω.
Μετά από ώριμη σκέψη,αποφάσισα να αποσυρθώ για λίγο από την ποίηση.Είναι κάτι σαν προσπάθεια διαλόγου με τον εαυτό μου..Όταν νιώσω έτοιμος θα επιστρέψω πάλι..Ευχαριστώ όλους όσους με τίμησαν διαβάζοντας τα κείμενά μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό καλοκαίρι!
Ηλίας Δεσύλλας
Kalo kalokairi Hlia!
ΑπάντησηΔιαγραφήEmeis tha perimenoume ne epistrepseis otan tha eisai etoimos!
και να αποφασίσεις να αποσυρθείς εσύ φίλε μου, δε νομίζω να έχει την ίδια άποψη και η... ποίηση... δεν τη ξέρεις καλά! εκεί θα είναι πάντα και θα σε τσιγκλάει... γιατί καλό καλοκαίρι; από τώρα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ Μαρία γ την στηριξη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου Αντώνη έχεις τόσο δίκαιο..η ποίηση τσιγκλάει άγρια..πίστεψε με..εμείς όμως θα τα λέμε και από αλλού όμως έτσι?οπότε άκυρο το καλό καλοκαίρι ακόμα..