Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Aντικατοπτρισμοί









Ένα σύννεφο μου πήρε την μιλιά
Και μείναμε άφωνοι κυρά Μαρία 
Να κοιτάμε εμάς στην άκρη του δρόμου
Να νομίζουμε ότι βλέπουμε

Α ν τ ι κ α τ ο π τ ρ ι σ μ ο ύ ς

Σε γαλήνια λίμνη.

Να λέμε ποιήματα μέσα μας,
Στις γυναίκες που ανταλλάσαμε βλέμματα
Μέσα από τα λεωφορεία,

Από τις άκρες των μπαρ,

Από τις άκρες των ακροδαχτύλων μας,

Λέγαμε κορυφαία ποιήματα
Με αποκλειστικούς ακροατές εμάς,
Τους εαυτούς μας κυρά Μαρία.

Αλλά το αποδεχτήκαμε κι αυτό
Όπως και τόσα άλλα
Κι έρχεσαι τώρα εσύ, μας ακουμπάς λουλούδια
Στα μάρμαρα πάνω που σκάλισαν
Το όνομά μας,
Ίσως κι ένα γνωστό ρητό,
Εύκολο στη θύμηση,
Να το λένε στις δύσκολες στιγμές οι άντρες
Να το κλαίνε στις δύσκολες στιγμές οι γυναίκες.

Έρχεσαι τώρα με κομμάτι κρέας από το χασάπη,
Με φρούτα σιτεμένα και ψωμί προχτεσινό,
Έρχεσαι και ζητάς να μας διαβάζεις,
Να μας γεμίσεις σάλια και ιδρώτα
Κι ονείρατα.

Έχουμε όμως πάψει χρόνια τώρα να μιλάμε
Είμαστε αγάλματα στις άκρες των δρόμων,
Των λεωφόρων των πόλεών σας.
Τα σύννεφα μάς πήραν τη μιλιά,
Την ταξιδεύουνε για αλλού.
Και μείναμε στην άκρη του δρόμου
Να κοιτάμε εμάς
Να νομίζουμε ότι βλέπουμε

Α ν τ ι κ α τ ο π τ ρ ι σ μ ο ύ ς

Σε μια γαλήνια λίμνη.