Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Brandenburg


Τα ζάρια πρώτα μου είπαν
Ότι η τύχη μου άλλαξε.
Τα ζάρια κι όχι ο βαρύς ουρανός
Που στάλα στάλα έριχνε
Τις πινελιές του στην κακοκεφιά..

Ο χρόνος γεράκος τρελός
Με κυρτή ξύλινη μαγκούρα
Πέρναγε τα πρωινά και μου έλεγε
Καλημέρα
Κι έπειτα χανόταν στην γωνιά
Χορεύοντας έναν παρδαλό χορό.

Κανείς δεν συμμερίζεται το κέφι σου
Τρελέ.

Oι φίλοι μου χάθηκαν στην αλλαγή
Τα σώματά τους κρέμονται καρφωμένα
Στις κεραίες των σπιτιών.
Κάποιοι γλίτωσαν αλλά κρύβονται
Ανάμεσα στο πλήθος ζητιάνοι.
Άλλοι ντύθηκαν βασιλιάδες
Και σταυρώνουν φτωχούς
Πάνω σε έρημους λόφους.

Δεν κλαίω για αυτούς που χάθηκαν
Αλλά για αυτούς που άδικα ξεχνώ.

Θύμισε μου τα πρώτα μας λόγια
Θύμισε μου τι φόραγες εκείνο το βράδυ
Τα μαλλιά σου ήταν πιασμένα πίσω
Σε μια μπλε κορδέλα.
Αυτό θυμάμαι.

Κάνει τόση ζέστη εκεί έξω
Κι όμως έχω αρχίσει πάλι να κρυώνω.
Ζεσταίνω μόνο τις σκέψεις στην καύτρα,
Γύρω από την καύτρα.
Αλλά το σώμα βυθίζεται στο ρίγος
Γιατί το σώμα σπάνια σε ακολουθεί.

Άρχισε πάλι να νυχτώνει .

Στο μπαλκόνι μου τελειώνω το τσιγάρο.
Κάτω στο πάρκο ένα ζευγάρι φιλιέται
Η γυναίκα μοιάζει να γελάει
Ή να κλαίει.

Κάποιοι στίχοι κυλούν μέσα μου
Από ένα παλιό μας ποίημα…

Χιονοστιβάδες από κορδέλες κοριτσιών
Αρχίζουν να πέφτουν στην γειτονιά.
Σε αργή κινηματογραφική κίνηση
Καλύπτουν σιγά σιγά τα πάντα.
Ανοίγω τα χέρια να τις υποδεχτώ
Μα αυτές λιώνουν πάνω μου.
Οι περαστικοί τρέχουν να κρυφτούν
Κάτω από υπόστεγα προστασίας.
Κάποιος κάνει τον σταυρό του.
Η κοπέλα τυλίγεται στην αγκαλιά
Του άντρα.
Και από κάπου άρχιζει πάλι να παίζει
Εκείνο το παλιό τραγούδι των Βeirut.

Κλείνω τα μάτια και χαμογελαστός
Σε καλωσορίζω κι απόψε…

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Το παραμύθι της Σκιάς (σύντομα στο club kolasi)


Παιδί με το αθώο, ασυννέφιαστο πρόσωπό σου και τα ανήσυχα ονειροπόλα μάτια, αν και πέρασαν χρόνια μακριά σου και της ζωής μας χώρισαν τα μονοπάτια, το γλυκό σου χαμόγελο πάντα θα χαιρετάει, το δώρο της αγάπης, το παραμύθι που ξεκινάει…Αλίκη Μέσα Στον Καθρέφτη-L. Carroll

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

7


Η κοπέλα βάδιζε γυμνή στη μέση του δρόμου
τα αμάξια βροχή έκαιγαν το πρόσωπό της
και οι περαστικοί ασάλευτα σκιάχτρα
στο πεζοδρόμιο.

Τρέχω πίσω της μα μένω πάντα στο ίδιο
σκοτεινό σημείο
Τα σπίτια γέρνουν και βουλιάζουν
από πάνω μου
Σαν να είναι η σκιά μου αβάσταχτος μαγνήτης
παραμορφωμένων ειδώλων και στιγμών.

Φαίνεται στην κούφια απόπειρα διαφυγής
αυτό που είχα και λεγόταν φωνή
δείλιασε κι αυτή να φανεί στην γωνία.
Έστριψε μαζί με το 7 προς ανατολικά.

Γι'αυτό σε θαύμαζα πάντα,γι'αυτό σε λάτρευα
γιατί μόνη σου βάδιζες γυμνή ενάντια σε όλα.
Γι'αυτό κι έφυγες όταν έγινα συνήθεια
και φθορά.
Και γι'αυτό πάντα θα σε αγαπώ.
Γιατι έφυγες.

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Σεντόνι από φύκια



Σου μιλάω πάλι.Ακούς?Σου μιλάω πάλι.
Η τσέπη άδειασε πιο γρήγορα κι απ’ότι γέμισε.
Το σπίτι καλωσορίζει με μίσος τη νύχτα
Και η πείνα μαζί με δόση ντροπής
Γεμίζει τα χαρτιά με στίχους.
Με λέξεις λυγμούς προς την απώλεια
Και την λάμια πραγματικότητα
Που σέρνει τις μέρες από τα μαλλιά
Και τυφλώνει τα μάτια και την ψυχή.

Στο χωριό τέτοια εποχή έπεφταν οι πρώτες βροχές
Και η θάλασσα άπλωνε έξω σεντόνι από φύκια
Να υποδεχτεί τους μοναχικούς επισκέπτες.
Τους ξένους μες στον τόπο τους
Που έρχονταν με τα σύννεφα κι έφευγαν
Με το σμίξιμο της γης και του ουρανού.

Στις κραυγές της πόλης ξαναγεννηθήκαμε λειψοί,
Ταξιδευτές σε αυτό που λένε ζωή και χρόνος.
Τα παραμύθια της Χαλιμάς σάπισαν στο μαξιλάρι μας
Και φύτρωσαν στην θέση τους απρόσωποι εφιάλτες.
Οι σκιές στα μάτια σου έφερναν πόνο στην ψυχή μου
Πόνο στην ψυχή μου.
Μοιάζαν με βάρκες πρόωρα ξεβρασμένες σε έρημη αμμουδιά.

Η φωνή που αγάπησες,που λάτρεψες τα βράδια εκείνα
Η φωνή που σου ψιθύριζε γλυκά παραμύθια
Με παλάτια και κρεμαστούς κήπους,
Η φωνή αυτή σε πρόδωσε χλωμό κορίτσι.

Αυτό το ποίημα με σκοτώνει στίχο στίχο
Με φέρνει πίσω στις ερειπωμένες αυλές
Και τις στοιχειωμένες θάλασσες που σε αγάπησα.
Η νύχτα έχει ακόμα τιμωρία να πουλήσει απλόχερα
Στους προδότες και στους δειλούς.
Στους ανθρώπους εκείνους που χτίζουν
Παλάτια για φυλακές.
Και σε κείνους που αγαπάνε αφού ξεχάσουν…

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Η πόλη βυθίστηκε στη σκόνη


Η μέρα έφευγε
Σε στάλες ιδρώτα
Που πότιζαν την ψυχή
Κρυφή νοσταλγία
Και θλίψη.

Οι άνθρωποι τρέχανε
Πασχίζοντας
Να πιάσουν την πνοή τους.
Μα ο αέρας της πόλης
Έμοιαζε ορκισμένος
Εκδικητής τους.

Το τραγούδι μας
Σκιά που σέρνει αίμα.
Σκιά που πασχίζει
Να φυτρώσει λουλούδια
Στο πέρασμά της.

Δες εκεί ψηλά
Άρχισαν να καίγονται
Τα βυζαντινά κάστρα
Και κάτω η θάλασσα
Έπνιξε τα πρώτα σπίτια.

Και κάπου εκεί ενδιάμεσα
Κάπου εκεί
Εσύ κι εγώ
Στον τελευταίο μας σταθμό...

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Mathieu Chedid - Rendez Vous

Σ'αγαπώ

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Οι βροχές που πεθαίνουν


Ήρθε πάλι η βροχή
Σαν γλυκιά υπενθύμιση

Ψάχνω να βρω κάτι που
Έχασα
Κάτι που λεγε ότι ήταν
Δικό μου.


Δες οι άνθρωποι
Σέρνουν αλυσίδες στα πόδια τους
Στα βήματά τους.
Δεμένα πίσω τους
Τα παιδιά τους,τα όνειρά τους.

Έβαλε πάλι κρύο.


Κάπου έχασα κάτι δικό μου.
Έχασα τα χαμόγελα,
Έχασα τα δάκρυα.

Αυτά τα δάκρυα δείχνουν
Ότι είμαστε ζωντανοί.
Ναι αυτό έλεγες.

Πώς είναι να μην νιώθεις?
Μια στιγμή γαλήνης
Σε μια φουρτουνιασμένη
Θάλασσα ταραχής.

Πέρασε και χτες που λες
Η βροχή σου,
Να μου πει ένα πικρό ΄΄γεια σου’’,
Να μου πει το τραγούδι της.
Έμεινα να την κοιτάζω
Από το παράθυρο.

Και για πρώτη φορά
Δεν σκέφτηκα τίποτα.
Ούτε δάκρυα ούτε χαμόγελα.
Απλά περίμενα να κάνει
Το κομμάτι της
Και να τελειώσει.
Για πρώτη φορά
Μετά από καιρό..
Γαλήνη σε μια ταραχή.
Αντίο στερνό
Στις βροχές που μας αγάπησαν
Στις βροχές που πεθαίνουν..

Guyamas Sonora


In the hall I heard your faints falling,
your trial and my corrections made.

You have all the prayers of my loose heart.
You have all the prayers of once had gone.

No I was not there on the church stairs.
The wind in my hair fled through night's air.

Beirut

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Minor Swing


Σαν να τελειώνει
Αυτή η μουσική
Σαν να σβήνει ο ήχος της.
Μην δίνεις σημασία.
Όσο και να ουρλιάζουν
Οι καιροί
Και να σε κλωτσάνε
Οι φωνές
Μη δίνεις σημασία.
Τίποτα δεν πέθανε.
Απλά κάποια πράγματα
Τείνουν
Να σιωπούν για λίγο.
Έστω κι αν πάρει μια ζωή
Αυτό
Μαλακίες