Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Τρώγε!






Η κυρία Ψωλίδου με το πορτοκαλοκόκκινο φουλάρι ελαφρώς τυλιγμένο γύρω από το λαιμό,
λογομαχούσε με τον κύριο Παπάρα Υφυπουργό τάδε γαμάτου υπουργείου για τα κέντρα λαθρομεταναστών. Τους έβλεπα χωρίς ήχο, δεν είχα καμιά διάθεση πρωί πρωί να χαλάσω τη διάθεσή μου και ίσως να βαριόμουν κάπως παραπάνω να σηκωθώ από τον καναπέ και να την κλείσω την γαμωσυσκευή.

Την είχα για παρέα τα βράδια που κοιμόμουν στο σαλόνι, αυτός ο καναπές όμως θέλει άλλαγμα γιατί μού έχει σακατέψει την πλάτη . Η ψυχή μου θέλει άλλαγμα γιατί με βάζει – απείθαρχο σώμα – να κοιμάμαι σε κωλοέπιπλα κι όχι σε κανονικά κρεβάτια.

Η κυρία Ψωλίδου θέλει μακριά της όσο γίνεται τους ''λεπρούς'' αλλοδαπούς, το ίδιο και ο υφυπουργός που παλεύει να μαζέψει κανα ψήφο προεκλογικά από τους ντόπιους κατοίκους των κέντρων της εξαθλιωμένης Αθήνας . Και κει κάπου στη μέση οι άθλιοι του Ουγκώ, μπαλάκι σε ερασιτεχνικό τένις ηλιθίων μαστροπών.

Δεν θα αρχίσω να λέω κατεβατές θεωρίες για την υποκρισία μας , ούτε την γαμημένη παράνοιά μας σαν κοινωνία, γίνομαι γραφικός όταν μιλάω για αυτά, η κωλόγρια με το μαλλί αφάνα που είναι από το Πανόραμα θα με κοιτάξει έντρομη και σαστισμένη με την μπουκιά στο στόμα , ο σερβιτόρος θα με κοιτάξει περίεργα στα μάτια , και η κοπέλα μου θα μου πει ΄΄Τρώγε΄΄ χτυπώντας με από κάτω από το τραπέζι με το πόδι της. Κι εγώ θα συνεχίσω να τρώω την προσφορά των δέκα ευρώ πλήρες γεύμα με σαλάτα και δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε 10 πιάτα .

Η κυρία Ψωλίδου θα πάει τα παιδιά της το Πάσχα στην εκκλησία σαν καλή Χριστιανή, θα δακρύσει στα πάθη του Χριστού , θα κάνει το σταυρό της , θα σκύψει να φιλήσει την εικόνα καθώς αγριεμένο από μέσα θα τεντώνεται το πρόστυχο στριγκάκι, αυτό που πιθανόν να δει ο υφυπουργός σε μία άλλη κλαίουσα παρθένα μπροστά του και σταματήσει το νοητό μέτρημα ψήφων μέσα του για λίγο , αφουγκραζόμενος το ερωτικό σκίρτημα στο πέος του , πριν αυτό μαραζώσει ξανά , συνεχίζοντας ο ίδιος να μετράει πρόβατα – ψήφους .

Το πρόβλημα με τους ανθρώπους και τη συσσώρευσή τους σε άθλιες συνθήκες υπάρχει , αλλά δεν λύνεται έτσι και κυρίως δεν πιστεύω σε τίποτα που γίνεται προεκλογικά. Ο υφυπουργός έχει τους σκοπούς του αλλά και η Ψωλίδου έχει τους παρόμοιους δικούς της σκοπούς . Αυτό που απογοήτευσε τη γενιά μου , την τελευταία πριν την γενιά του Play station, ήταν η έλλειψη αγάπης και καλής θέλησης ανάμεσα στις κινήσεις των μεγάλων σε επίπεδο φορέων.

Ελάτε θα σας φιλοξενήσουμε εμείς , ναι είναι ένα πρόβλημα που αφορά όλους μας αλλά μαζί θα το λύσουμε με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και κυρίως με μια γαμημένη καλή θέληση.Mια Πρόνοια.
Και οι ποιητές σε αυτή τη χώρα τι κάνουν? Κάνουν like σε σελίδες προφίλ του Σαμαρά, του χοντρού και άλλων, παίρνουν παγκόσμια , διεθνή βραβεία και λιώνουν στο γαμωφεισμπουκ όλη τη μέρα, λιώνουν να κάνουν like σε άλλους ποιητάς και να ανεβάζουν τις κουράδες τους με περισσή περηφάνια.Άκου τώρα , ποιητής που μάς έχει σκοτίσει τα αρχίδια με τα ποστς του,κάνει λάικ σε σελίδα του Σαμαρά. Γελοίο ε?Δεν ξέρω εμένα έτσι μου φάνηκε . Και η τραγωδία είναι ότι ο τύπος συνέχεια βραβεύεται σε τελετές και Παρίσια και τέτοια,άσχετα αν αυτά που γράφει κοιμίζουν και τον τελευταίο άυπνο ψυχάκια της Γης.Αλλά θα μου πεις εδώ δεν υπάρχει Αριστερά , τι περιμένεις από τους ποιητές.
Η γκόμενά μου με σκουντά κάτω από το τραπέζι, σταματώ να μιλάω,το μπιφτέκι δεν μου άρεσε τόσο , τελειώνω την μπύρα μου και κοιτάω την κωλόγρια απέναντι. Το σκυλάκι της έξω χέζει το πεζοδρόμιο χαριτωμένα. Ο σερβιτόρος τής τυλίγει ό.τι έχει μείνει από το φαγητό για τον Τέντυ και 2- 3 γατάκια.

Αυτό ήταν πάντα το πρόβλημα με τον άνθρωπο σκέφτομαι . Η έλλειψη αγάπης .

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

7 χρόνια κακοτυχία





7 χρόνια κακοτυχία μωρό μου

Κι ίσως αναγεννηθεί η ψυχή σου.

Μες στα κομμάτια σπασμένου γυαλιού

Αναγνωρίζεις τα πολλαπλά είδωλά σου,

Λατρευτικά σε ζητάνε δίπλα τους,

Μίλα τους όπως κάθε πρωινό τώρα,

Καθώς ξυριζόσουν στον καθρέπτη,

Καθώς ζύγιαζες την μέρα προσεχτικά

Και πάντα η πόρνη σού έβγαινε στο τέλος

Λειψή.

7 χρόνια κακοτυχία μωρό μου,

Οι γέροντες οι σοφοί κουβαλάνε τον κόσμο

Στις καμπουριασμένες πλάτες τους

Και οι νέοι φτύνουν τσίχλες με μέντα

Στα γκριζαρισμένα μπαλκόνια της πόλης αυτής -

Και το παιδί σου που δεν γεννήθηκε ακόμα

Σαλεύει ακοίμητο στην αρχέγονη μήτρα.

Οι μέρες πετροβολούν σαν μικροί αλήτες

Το σπιτικό μας – κι εσύ στο νιπτήρα κλαις

Τον σπασμένο καθρέπτη , το αίμα στα χέρια σου

Την κακοτυχία που σε περιμένει,

Το σκύλο που σώπασε για πάντα,

Το παιδί που γέρασε στην κούνια του μέσα,

Τη χώρα αυτή και την παράνοιά της,

Το φάντασμα της γυναίκας που αγάπησες

Και που το βλέπεις πάντα μπροστά σου,

Σε τοίχους με αφίσες απεργίας και πορείας,

Σε τηλεοράσεις και ταινίες,

Σε βιβλία και εφημερίδες,

Σε καθρέπτες και είδωλα…




Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

Μεθυσμένος









Φαντάζομαι πήρα μαζί μου το ποτήρι
Με το γλυκό μαρτίνι μέσα,
Το πέταξα λίγο πριν πέσω πάνω σε 3 κοπέλες.
Ζήτησα συγγνώμη
Δεν μεθάω ποτέ
Απλά δεν τις είδα.
Κοίταγα δεξιά τον δρόμο,
Θυμήθηκα τη γυναίκα φάντασμα
Που είχα δει σε ένα στενό
Πριν λίγα βράδια,
Τρομαχτική αλλά ερωτεύσιμη.
Οι έρημοι δρόμοι της νύχτας
Μού την θυμίζουν,
Ίσως η κατεργάρα είναι τώρα εδώ δίπλα μου
Αόρατη κοιτάει τις λέξεις να βγαίνουν -
Και να
Η πεταλούδα πετάει μακριά
Για νέα ταξίδια
Και ίσως φάνηκα αγενής μαζί της.
Γυναίκες φαντάσματα πετάνε
Πλάι της,
Σε έρημες λεωφόρους
Ψάχνουν τον έρωτα,
Τα βράδια φεύγουν,
Τα συντρίμμια των γυναικών
Μένουν στους δρόμους,
Χέρια, πόδια , χείλη , καρδιές
Εδώ και κει.
Τα επόμενα πρωινά
Οι άντρες σαν οδοστρωτήρες
Σκουπίζουν τα πάντα,
Να αυτή εδώ ήταν η δικιά σου,
Αυτή η δικιά μου
Και πάει λέγοντας


Έπεσα πάνω σε τρεις κοπέλες
Ζήτησα συγγνώμη
Δεν μεθάω ποτέ
Απλά δεν τις είδα


Εκείνο το βράδυ…

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Μπροστάρη στα χνώτα μου, άντε γαμήσου






Πόσο λάθος έκανα σε όλη μου την ζωή,
Τα φαντάσματα που με κυνηγούσαν
Ήταν δούλοι μου που έραιναν με μύρα
Το δρόμο μου προς τον πέτρινο τάφο.
Προσταγές δικές μου εκτελούσαν
Ακόμη και στις χαρές έψαχνα την λύπη
Και τώρα να στέκομαι εδώ μπροστά σου
Και με ρωτάς με βλέμμα αφ υψηλού
Αν μετανιώνω για τίποτα, για κάτι.
Και γω σου λέω μονάχα για ένα θλίβομαι,
Που σε άφησα μπροστάρη στα χνώτα μου,
Εσένα, και τους δούλους μου ξοπίσω,
Μια φάλαγγα γελοίους και τρελούς.
Η ερώτησή σου παγίδα ή όχι,
Εισιτήριο ή όχι για κόλαση και παραδείσους,
Δεν με αφορά.
Τώρα άσε με λίγο να δώσω ένα φιλί
Στο μέτωπο της αγαπημένης μου
Γιατί στο πλάι της αύριο θα ξαναγεννηθώ
Και αυτή είναι η απάντησή μου
Στην παράνοια και τη φθορά που πρεσβεύεις .

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Νεύμα στα σκιάχτρα που περιμένουν καρτερικά στο λιμάνι






Από το κρεβάτι μου μέχρι την πόρτα

50 χρόνια απόσταση.

            Κι από τον κήπο

Μέχρι το σπίτι της

2 τσιγάρα δρόμος.

Συνήθως στα τελευταία βήματα

            Έφευγε ο πόνος.

Το σπίτι μου φυτρώνει ανάμεσα

Σε ήλιο και βροχή, έλεγες γελώντας

Κι απάνταγα

            Γελώντας.

Τι γλυκό καθίκι γίνεσαι όταν προσπαθείς,

Θυμάμαι να λες,

Έλα τώρα ποιητή μου σταμάτα να κλαις.



Έφευγες από δω, πέθαινες,

Το χέρι σου στα μαλλιά μου

Άφηνε ζωή ηλεκτροφόρα και σπασμούς.

            Ζωή!



Πρέπει να πάρεις από το νησί

Εκείνους τους άμοιρους στρατιώτες

Που ξέχασες χρόνια πριν σε έναν oίστρο πάνω

Πρέπει να γυρίσουν πίσω πια.



Στην επιστροφή,

Ανατέλλει ο ήλιος πίσω από πολυκατοικίες,

Κάτι ραδιόφωνα παίζουν ρομαντικές

Μαλακίες,

Η αγρύπνια σου

          Μαρία

Περνάει κι αυτή στα παλιά.

Ο ελάχιστος κόσμος μαζεύεται κάτω στο λιμάνι,

Από τα νερά ξεπροβάλλουν δειλά σαν σκιές

Κάτι σκουριασμένοι σταυροφόροι.

Είναι βρώμικοι και δακρυσμένοι

Όμως περιμένουν -

Με το χέρι μου τους κάνω

         Νεύμα

Να βγουν.

Τρέχουν σαν μικρά ευτυχισμένα παιδιά

Πάνω στο μώλο.


Τι γλυκό καθίκι γίνεσαι όταν προσπαθείς,

Θυμάμαι να λες

Γελώντας.