Μωβ χαλάσματα

Ήμουν κάποτε η ψυχή της παρέας

-          Είπα στον εαυτό μου -

Τώρα βλέπω τα παλιά στο ταβάνι

Βλέπω και τη ψυχή μου.

Έχουμε κάπως αλλάξει

Έγινε ιδιότροπη όλο γκρίνια.

Σκαρφαλώνει εκεί ψηλά

Και με αρνείται.

Μόνο όταν της τραγουδάω μερεύει

Και κατεβαίνει.

Η νύχτα σκύβει πάνω μου

Σαν θάλασσα κι όλο με ρωτά

Ηλίθιες ερωτήσεις

Που πονάνε.

Οι γυναίκες πονάνε.

Μα μην τους το πεις

Θα περηφανεύονται όπως οι μύγες

Πάνω από τα ψοφίμια

Ένα ζεστό μεσημέρι του Αυγούστου.

Το τραγούδι ήρθε στο μυαλό από τα χαλάσματα

Το πάπλωμα ήταν μωβ

Και ήσουν κουλουριασμένη με αυτό

Σε μια γωνιά.

Είχε μια αναθεματισμένη ζέστη

Όπως απόψε,

Ίσως πιο πολύ.

Έκλαιγες κι έλεγες διάφορα λογικά πραγματάκια

Λογικά όλα

Κανείς δε σε κατηγόρησε.

Βγήκα από τα χαλάσματα λειψός.

Περπάτησα στην πόλη

Για ώρα,

Περπάτησα χρόνια,

Μεγάλωνε το σώμα

Ωρίμαζε

Άλλαζε κι η πόλη.

Εκείνο το μωβ δωμάτιο που σε αγάπησα

Τσαλακώθηκε

Έγινε μουτζούρα

Έγιναν χαλάσματα.

Έγινε πληγή στα μάτια

Και ποίηση στην καρδιά.

Έγινε τραγούδι.

Η ψυχή μου ήρεμη

Θαρρώ πως κατεβαίνει σιγά σιγά.

Έρχεται προς τα κάτω.