Τέσσερα βράδια

Μια μέρα και μια νύχτα πέρασε έξω από το παράθυρό μου.
Και ξανά μια μέρα.
Στη μέση της δεύτερης νύχτας , σκέφτηκα αυτό που είχε κάποιος πει σε ένα βιβλίο του <<Είμαι ένας Παλιάτσος της Νύχτας >>.
Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο μού ταιριάζει .
Ο ιδρώτας καθώς βαράω τα πλήκτρα μού ταιριάζει.
Θυμάμαι όταν πλησιάζαμε στην πύλη της σχολής ιδρώναμε
και τα χέρια ασυναίσθητα σφίγγαν πιο πολύ το λουράκι της μαύρης τσάντας .
Κοίταγες αστραπιαία με λοξές κάθετες ματιές προς τον θώρακά σου.Το ταμπελάκι ήταν εκεί , το ίδιο και το σήμα με την κουκουβάγια και τα δύο ακόντια.
Η τσάντα άλλαζε χέρι και από το δεξί πήγαινε στο αριστερό .
Χαιρετούσες ζωηρά ,κοιτάζοντας στα μάτια τον αρχιφύλακα στην πύλη .
Και μετά , μετά χαλάρωνες κάπως.
Μου έχουν λείψει όλα αυτά.
Μάλλον μού έχει λείψει το ΄΄μετά’’ . Και αυτό το μετά δεν ήταν άλλο από την παλιοπαρέα του 7 .
Η δεύτερη νύχτα πέρασε έξω από το παράθυρό μου .
Στο επόμενο βράδυ σκέφτηκα πως αυτή είναι η φυσική πορεία των πραγμάτων. Το τσιγάρο έσβηνε , ο ήλιος έσβηνε , το ανθρώπινο σώμα έσβηνε , το σ’αγαπώ έσβηνε , το πάθος έσβηνε . Όλα ψυχραίνουν με τον καιρό . Η θερμότητα τείνει να φεύγει πιο μπροστά από μας , σε μια συνεχόμενη διαστολή του σύμπαντος, καταλαμβάνοντας τον κενό χώρο. Η φυσική πορεία των πραγμάτων.
Μέχρι να φτάσεις εκεί που δεν πάει άλλο και όλα να αρχίσουν να παίζουν αντίστροφα .
Ειρωνεία .
Το τέταρτο βράδυ με βρήκε στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας να κάθομαι ανάσκελα χαζεύοντας τάχα τα αστέρια του ουρανού , αφού είχα καταναλώσει κάποια ερασιτεχνικά κοκτέιλ . Οι άλλοι ψάχνανε αστερισμούς και πλανήτες αλλά εγώ κοίταζα τα τείχη των κτιρίων που βαστάγανε απειλητικά γύρω μας.Οριοθετούσανε το χώρο – και το χρόνο.
Ένιωσα απειλή και φόβο . Κρύωνα αν και ήταν καλοκαίρι .
Στο σπίτι κάθισα να γράψω αυτά αλλά πριν το κάνω αυτό πήγα τουαλέτα να χαλαρώσω την κύστη μου. Χτύπησα στον σάκο του μποξ που κρέμεται στη μέση του διαδρόμου.
Όταν γύρισα στο γραφείο μου , αυτός συνέχιζε να κουνιέται .Ταλαντευόταν και ο ήχος από τις αλυσίδες του έμοιαζε σαν κάποιος να κάνει κούνια μέσα στο σπίτι .
Ναι φίλε μου ήταν τρομαχτικό .
Η σκέψη μόνο , η εικόνα όχι . Αλλά η σκέψη , η λογική ,προσθέτει στην εικόνα Χώρο και Χρόνο . Και τότε είναι που αλλάζουν τα πάντα .
Αν ήταν τα πάντα εικόνες θα ήμασταν ελεύθεροι σε ένα Σύμπαν που συνεχώς διαστέλλεται και θα απολαμβάναμε την κούρσα, αλλά δεν είναι έτσι.
Είμαστε σκλάβοι της λογικής σε ένα τρομαχτικό κόσμο και η όποια φωτιά έχουμε μέσα μας , χάνεται με τη μορφή θερμότητας σε ένα κενό διάστημα μπροστά μας.
Έτσι πέρασε και το τέταρτο βράδυ έξω από το παράθυρό μου.